Wereld in woord

Zoals u wellicht bekend, heb ik al een tijdlang een nieuw webadres voor dit weblog, maar omwille van de zoekmachines (Blogger is van Google, dus berichten hier worden sneller gevonden) heb ik dit webadres toch nog een tijdje simultaan bijgehouden. Maar dat is eigenlijk een beetje van de zotte, dus het is nu gedaan.

Kortom, voor "Quo Vadis?" gaat u naar het volgende adres:

wereldinwoord.com

De redactie

5 mei

Lees hier mijn bescheiden bijdrage aan het bevrijdingsdag debat. Het lijkt in eerste instantie over iets heel anders te gaan, maar de link wordt vanzelf wel duidelijk.

Lunch

Dit mooie weer heeft een aantal voordelen. Bijvoorbeeld dat je je lunch buiten in een park kunt verorberen, onderwijl kijkend naar al het moois dat voorbij komt. Met dat doel was ik dan ook op een fijn bankje in het Wertheimpark gaan zitten. Het was net niet te druk. Het uitzicht prettig. Veel blote benen. Ik besloot lekker lang over mijn broodje te doen.

Op dat moment werd mijn aandacht getrokken door een man. Hij hinkte wat moeilijk en liep vanaf de ingang dwars over het gras in mijn richting. Naarmate hij dichterbij kwam, begreep ik waarom hij mij was opgevallen. Hij had nogal veel kleren aan. Lange, vale jas, slobberige broek en van die hoge schoenen. In zijn rechterhand hield hij iets vast dat hij half onder zijn jas had verborgen. Ik zag nu dat het een zwerver moest zijn, al zag zijn gezicht er nog redelijk netjes uit.

Even dacht ik dat hij naast me wilde zitten, maar dat was niet het geval. De man schoot vlak langs me heen de bosjes in. Omdat ik wilde weten wat daar te doen was, draaide ik me even om. Nog net zag ik hoe hij iets voorbij de eerste de beste struik door zijn knieën zakte terwijl hij tegelijkertijd met een handige beweging zijn broek liet zakken. Toch nog tot mijn verbazing bleek het “unidentified object” een wc rol te zijn.

Het leek mij beter de verdere gang van zaken niet af te wachten.

Bezet (2)

Na afloop van een niet al te geweldige Koninginnedag (het was het allemaal “net niet”) kan een Chinees er ook nog wel bij. Niet bepaald onze voorkeur, maar er is grote behoefte aan een vette hap. Bovendien is het idee om even rustig te zitten. Nou, dat hadden we mooi gedacht. Het is dan weliswaar nog geen zes uur, maar al behoorlijk druk binnen. Je zou het bijna vol kunnen noemen.

Tsja. Nederland gaat om zes uur aan tafel. Dat vergeet je wel eens.

Gelukkig is er voor ons nog een tafel beschikbaar en de omloopsnelheid is hoog. Nadat we op Amerikaans vlotte wijze zijn bediend, leunen we zo’n drie kwartier later tevreden achterover. Juist op het moment dat ik wil betalen stoppen maar liefst drie touringcars voor de deur. De deuren gaan open en binnen de kortste keren staan er zo’n 120 Chinezen voor de ingang. Ze gaan echter niet meteen aan tafel. In plaats daarvan vormt zich een lange rij, die vlak bij de bus begint en ergens verderop in het restaurant eindigt.

Als we ons naar buiten wurmen, begrijpen we het. Het zijn allemaal vrouwen, en ze staan in de rij voor de wc. Nou, dat kan nog wel even duren, want daarvan zijn er maar twee in dit etablissement, zo hadden wij al eerder ontdekt. Maar zo te zien, zijn ze van plan geduldig op hun beurt te wachten. Zijn die Chinezen toch beter opgevoed dan wij Nederlanders. Uit onderzoek is namelijk gebleken dat de helft van de (provinciale) bezoekers van Koninginnedag in Amsterdam in het wild plast. Zouden ze alle Chinese bezoekers daarbij ook ondervraagd hebben?

We waren in elk geval opgelucht dat we al geweest waren.

Bezet

Toen ik gisteravond naar huis fietste, zag ik ze weer. Van die wit gekalkte vierkante vakken op de stoep, met in het midden daarvan in grote blokkletters de tekst: BEZET. Verder niets of niemand te zien. Elk jaar vraag ik me weer af wat mensen toch bezielt. Nou ja, ik heb natuurlijk wel een idee, maar ik zou er zelf niet over piekeren om zoiets te doen.

Er was er één op de Blauwbrug, tegenover de Stopera. Twee toeristen (althans, twee Engels sprekende mensen met een Capitool gids van Amsterdam in de hand) stonden er in kennelijke verwondering naar te kijken. Zouden ze de tekst kunnen lezen? Zouden ze weten dat het straks Koninginnedag is? Wij Nederlanders weten natuurlijk heel goed waar het over gaat. Tijdens de vrijmarkt gaat iemand hier zijn waar aanprijzen, en die iemand vindt dat anderen niet op dat plekje mogen gaan staan. Als je dat toch doet.. ja wat dan eigenlijk? Zouden er in alle vroegte opstootjes plaatsvinden doordat mensen de bezette plaatsen inpikken voordat de bezetter zelf is gearriveerd?

Als ik een in Amsterdam wonende Duitser was, zou ik ook zo'n vak claimen.
"Hier werden fahrräder verkauft"
Dat is eigenlijk helemaal niet leuk.
Maar ja, dat krijg je ervan.

Anonieme getuige

De advocaten in de zaak Holleeder beklagen zich erover dat ze geen toegang krijgen tot de volledige verklaring die de anonieme getuigen hebben afgelegd. In plaats daarvan zijn ze verontwaardigd, en sommigen verlaten zelfs voortijdig het verhoor. Een eerlijk proces zou niet worden gewaarborgd.

Misschien is dat zo. Maar iedereen die La Piovra heeft gezien, weet wel beter. De geweldige Italiaanse serie uit de jaren ‘80 over de mafia. Had je na het bekijken van The Godfather wellicht nog een romantisch beeld, na het zien van La Piovra weet je wel beter. De harde, rauwe werkelijkheid is nietsontziend. Getuigen worden zonder pardon opgeruimd, tot in de gevangenis aan toe. Ik denk dat de rechter-commissaris in Amsterdam die serie nog eens goed heeft bekeken voordat hij zijn strategie bepaalde. Zal mij niet gebeuren, zal hij hebben gedacht.

Toch werd vorige week donderdag een Amsterdamse cafébaas omgelegd, en uitgerekend morgen zal de laatste overgebleven getuige geen verklaring afleggen. Zou het dan toch…

Wat is waar? (3)

Toch nog één keer over 11 september. Anderen confronteren met feiten over die gebeurtenis blijkt op veel weerstand te stuiten. Men reageert over het algemeen afwijzend en emotioneel. Waarom, zo vraag ik me af?

Mensen willen het vermoedelijk niet geloven omdat het in strijd is met alles wat ze (denken te) weten. Er waren toch een paar zekerheden? De regering heeft het beste met je voor, de media is onafhankelijk en je bent een vrij mens. Maar op het moment dat de waarheid van 9/11 tot je doordringt, wordt dat wereldbeeld verstoord. En dat willen we niet.

Het is dan wel zo makkelijk om te doen of het is gegaan zoals de regering Bush ons voorhoudt, een lekker wijntje in te schenken en naar Milan-Barcelona te kijken. Mooie wedstrijd, maar het zit me toch niet lekker. We kunnen immers met alle informatie die beschikbaar is niet meer zeggen: ik wist er niks van.

Dus nog 1 keer, op het gevaar af dat ik op een dominee begin te lijken: doe uzelf een plezier en bekijk deze documentaire in zijn geheel. Oordeel daarna.

Zondag in het park

Het wil maar geen lente worden, maar tweede paasdag lijkt het er dan toch ineens op. Prachtige blauwe lucht. Buiten is het fris, maar het jack kan open. We wandelen naar het Vondelpark, je moet toch wat, tenslotte, op zo’n dag. Er zijn er meer op dat idee gekomen, zo blijkt na aankomst, maar om de een of andere reden kan ik er vandaag goed tegen.

Even overwogen we het Rijksmuseum, eigenlijk een must in het Rembrandt jaar. Zeker nu er een -naar men zegt- zeer aan te bevelen “Jeroen Krabbé audiotoer” kan worden gemaakt. Hij schijnt je de schilderijen zowat in te zuigen. Doen we later dit jaar. Met Pasen vast geen goed idee.

De halve stad lijkt wel te zijn neergestreken in het park. Naarmate de centrum ingang nadert, wordt het steeds drukker. Maar de frisheid van vandaag geeft het iets luchtigs. Bij het theehuis strijken we neer. Het tafeltje staat precies uit de wind, de jassen kunnen uit. Een meisje aan het tafeltje achter ons beklaagt zich bij twee mannen over haar vriendje. Hij is weer eens niet op komen dagen. Ze kookt van binnen en heeft het helemaal met hem gehad. De twee mannen aan haar tafeltje brommen zo nu en dan instemmend. Zouden wij nooit doen, hoor je ze denken.

Langzaam slurp ik aan het schuim van mijn cappuccino. Ik kijk om mij heen. Hier en daar schiet een stuntelende skater door de bocht. Een op de vier hardlopers heeft geheel volgens de etiquette een iPod om de arm gebonden. Vandaag hoef ik niet te hollen. In mijn ogen schijnt de zon. Geluk is soms heel eenvoudig.

Het Nu

De mens heeft op elk moment in zijn leven drie keuzes. Altijd. Elke seconde weer. Je kunt je ofwel onttrekken aan een situatie, ofwel actie ondernemen, ofwel je erbij neerleggen. Dat klinkt simpel en dat is het ook.

Deze week moest ik vroeg in de ochtend naar Oosterbeek. Volgens de routeplanner bedroeg de reistijd een uur. Omdat de cursus die ik ging volgen rond 9 uur begon, vertrok ik om kwart voor 8 uit Amsterdam. Ruim op tijd, zou je zeggen. Aanvankelijk ging het ook goed. Op de ring A10 was het relatief rustig (dat wil zeggen, ik stond niet stil), en vrij soepel bereikte ik de A1. Met een gangetje van rond de 110 zoefde ik oostwaarts. Met genoegen bekeek ik de andere kant van de snelweg. Het stond volledig vast richting Amsterdam. Met enige weemoed dacht ik aan de tijd dat ik nog in Amersfoort woonde, en mij 's ochtends in allerlei bochten wrong om die file te vermijden. Maar al gauw werd ik uit mijn dagdroom weggerukt door de harde werkelijkheid. Bij het knooppunt Eemnes belandde ik in een file. Een snelle scan bij de verkeersinfo via de mobiele telefoon leerde dat mij 6 kilometer file te wachten stond. Richting Amersfoort.

Goed.

De eerste paar minuten voel ik me wat ongemakkelijk. Een tijdlang zit er geen beweging in. Onrustig kijk ik op de klok. Het schiet niet op zo, straks kom ik nog te laat. Ik moet invoegen van 3 naar 2 banen, en de bestuurder links van mij geeft geen ruimte. Bijna druk ik op de toeter, maar ineens herinner ik mij de wijze les uit het boek dat ik het vorig weekend heb gelezen. Drie keuzes. Meer is het niet. Onmiddellijk leg ik mij bij de situatie neer. Opwinden heeft geen zin. Geamuseerd kijk ik om mij heen. In de linkerbaan naast mij zie ik gestresste koppen, bestuurders die telkens zenuwchtig gas geven en meteen weer remmen. Ik voel het leer van het stuur met mijn handen. Rechts van de weg zie ik koeien in een weiland grazen. De bomen zijn nog kaal, vol verwachting hunkerend naar de lente. In de verte torent de spits van de Lange Jan hoog boven zijn omgeving uit.

Niets is mooier dan het Nu.

Wat is waar? (2)

Toevallig of niet, ook een bekend Nederlands weblog besteedt deze maand uitgebreid aandacht aan 9-11. Alles in het Nederlands uitgelegd, maar met vele links naar veel authentiek materiaal, onder andere op de Amerikaanse televisie uitgezonden live beelden die later nooit meer werden uitgezonden. Er blijkt een groot aantal zwakke punten te zitten in de officiële lezing van de gebeurtenissen, zoals:

• Het feit dat de wijze waarop de drie WTC gebouwen instorten inconsistent is met de officiele verklaring
• Het feit dat er op de Pentagon crashsite geen aanwijzingen zijn terug te vinden dat er daadwerkelijk een Boeing invloog (zie ook Pentagon Research)
• Het feit dat er op de Shanksville Pennsylvania crashsite geen aanwijzingen zijn terug te vinden dat er daadwerkelijk een Boeing neerstortte
• De verspreking van de eigenaar van het WTC, die toegeeft dat gebouw WTC7 moedwillig is opgeblazen (wist u dat er 3 WTC torens zijn ingestort die dag?)
• Het feit dat 7 van de 19 kapers nog in leven blijken te zijn
• De totale, schijnbaar moedwillige ontregeling van de luchtverdediging zodat de vliegtuigen ongestoord hun gang konden gaan

Andere sites met veel materiaal en links naar originele nieuwsbronnen zijn bijvoorbeeld 911review en reopen911. Maar er zijn er nog vele andere.

De uitdaging is om al het materiaal dat via deze sites toegankelijk wordt gemaakt zo neutraal mogelijk te lezen. Dat is moeilijk, omdat bijna iedereen zijn oordeel over de gebeurtenissen al volledig heeft gevormd.

Ik zal er verder over ophouden, u bent vast intelligent genoeg uw eigen oordeel te vellen.

Wat is waar?

Rondom 1 april is het altijd oppassen geblazen. Voor je het weet, trap je in een of andere flauwe grap. Zo ontving ik een e-mail van SNP reizen met het aanbod om voor 15 euro een 3-daagse reis te maken naar Molvanië. Heel even was ik in de war, want het woord "Molvanie" bleek erg veel hits te genereren op Google. Dat bleek te komen doordat iemand er een boek over heeft geschreven, een reisgids van een niet bestaand land. Een mooie grap dus. Als je met halve aandacht zo'n berichtje tot je neemt, trap je er in voordat je het weet.

Afgelopen weekend ontving ik weer eens mail over 9-11. De terroristische aanslagen op de USA. Geen 1 april grap. Maar wat is waar en wat niet? Ik had me daar al eens eerder in verdiept, en het blijft fascinerend. Neem bijvoorbeeld het Pentagon. Als je nog eens goed kijkt naar al het materiaal dat vlak na de inslag is gemaakt (foto's, filmbeelden), dan kun je in alle nuchterheid maar tot één conclusie komen: dat kan nooit een vliegtuig zijn geweest. En als het geen vliegtuig was, waarom wordt dat dan officieel volgehouden?

Oordeel zelf, en bekijk de film "Loose Change" (via Google Video).

Of bekijk het vele materiaal dat beschikbaar is via deze overzichtspagina. Als je er in alle nuchterheid naar kijkt, dan klopt de officiële lezing niet. Maar de Amerikaanse regering is natuurlijk niet te vertrouwen, dat wisten we allang en is ook vandaag weer gebleken. Vermoedelijk zullen we de hele waarheid nooit te weten komen. Wie Kennedy heeft vermoord, is tenslotte ook nog steeds niet opgehelderd.

Zomaar in Amsterdam

Huis te Vraag is een gesloten begraafplaats midden in een Amsterdamse woonwijk. Deze plek was vanaf 1891 een particuliere protestantse begraafplaats. In totaal zijn er 12.000 doden begraven. In 1962 was de begraafplaats vol.

De begraafplaats ligt er vredig bij, op deze eerste april. Een kleine oase, zomaar in Amsterdam-Zuid. Maar ik moet me haasten, want het is bijna 5 uur en dan gaat het hek dicht. Nog snel een paar foto's in de prille voorjaarszon.

Werkmannen

In mijn straat zijn onlangs de lantaarnpalen vervangen door nieuwe. Met als gevolg dat er gedurende enkele weken grote gaten in de stoep zaten. De verwijderde stoeptegels keurig in stapels ernaast. Waarom het vervolgens een paar weken moest duren voordat de tegels weer werden teruggelegd, wil ik nog even in het midden laten. Het was weliswaar lastig (je wilt tenslotte niet in zo'n gat vallen), maar je kon tenminste normaal wakker worden zonder door werklui te worden gestoord. Zo niet vanmorgen. De stoep werd weer in oude staat teruggebracht.

Het was een gebeurtenis die niet te missen viel.

Dat soort werk start namelijk altijd vroeg in de ochtend. Ik heb nooit begrepen waarom het nodig is om vanaf 7 uur te beginnen met het makan van lawaai. Dat kan toch ook later op de dag als mensen zoals ik niet thuis zijn? Dergelijke ochtenden verlopen volgens een vast stramien. Eerst hoor je dat er een busje in de straat wordt geparkeerd. De schuifdeuren gaan zeker tien keer open en dicht. Steeds met brute kracht. Vervolgens wordt er flink naar elkaar geschreeuwd. Instructies, vermoed ik. Wat volgt, is een pandemonium van lawaai. Tegels die worden gestapeld, geklop van hamers en ander metaalachtig werktuig. Intussen wordt er luidkeels gecommuniceerd. Dat gaat zo een tijdje door, tot een uur of 8. Dan is het van het ene op het andere moment weer stil.

Even later kijk ik uit het raam. Er is niets te zien. Niet alleen niets in de zin van: geen werkmannen, maar ook: geen vorderingen. De stoep ziet er nog precies zo uit als gisteren. Ook als ik een uurtje later de deur achter me dichttrek, is er van de werkmannen geen spoor te bekennen.

En nu maar hopen dat ze het karwei later vandaag alsnog afmaken. Al moet je niet vreemd opkijken wanneer ze dat pas morgenochtend doen. In alle vroegte.

Uit Liefde

Wat een schok. Zaterdagavond horen we op het nieuws dat Joop Admiraal is overleden. Minder dan 24 uur daarvoor, in theater Bellevue, zagen we hem nog schitteren op het toneel in "Uit Liefde", een mooi stuk met ook Olga Zuiderhoek en Kees Hulst. Achteraf is dat dus zijn allerlaatste optreden geweest. Gelukkig hebben we hard geklapt. Het was prachtig.

Het is maar goed dat je niet van tevoren weet wanneer je gaat.

We hebben zoiets eerder meegemaakt. Enkele uren voor de eerste voorstelling van de theatermarathon "De Vergrijzing" van Freek de Jonge overleed plotseling Bram Vermeulen. Freek stond er indrukwekkend bij stil. Later die avond, in de bar van het Compagnietheater, signeerde hij een door hemzelf geschreven boek met "Voor Bram".

Ook uit liefde, dat kan niet anders.

De brug

De brug over de Schinkel gaat op de meest onverwachte momenten open. Ook tijdens het spitsuur. Met als gevolg grote opstoppingen in de omliggende straten. Voor veel automobilisten een grote ergernis, maar ik hou er wel van. Het zijn momenten van rust en reflectie, en op de fiets heb je er eigenlijk niet zo'n last van. Behalve dat je even niet verder kunt.

Wanneer de brug open gaat, komt de omgeving tot rust. Gedurende enkele minuten zit er niets anders op dan te onthaasten en om je heen te kijken. Je hoort zelfs de vogels fluiten. De schepen varen gemoedelijk door het smalle bruggat. Tergend langzaam, maar toch ook weer snel. Je kunt er zo op springen, als je zou willen.

Zodra het schip de brug heeft gepasseerd, ontstaat onrust. Motoren worden gestart. De brug zakt, de overzijde verschijnt in beeld. Het blijkt er een drukte van belang. Posities worden ingenomen voor het vertrek. Na de Schinkelbrug moet ik linksaf, langs het water. Dus sta ik alvast aan de verkeerde kant van de straat. Zodra de bomen omhoog gaan, schiet ik weg, over de stoep. Het moment van rust is voorbij.
Zo ben ik dan ook wel weer.

Veteranen

De beide heren waren met veel lawaai de kleedkamer binnengekomen. Ribbroek, poloshirt, broques. Ze voerden een uitermate belangwekkende conversatie. De één had kennelijk zojuist een nieuwe auto van de zaak, terwijl de ander zich beklaagde over zijn alimentatie. Zijn aandelen portefeuille was, in tegenstelling tot hijzelf, behoorlijk afgeslankt met dank aan de financiële escapades van een beursgenoteerde onderneming, maar hij was ervan overtuigd dat de economie wel weer zou aantrekken. Ik vroeg mij af wat de heren kwamen doen, maar op dat moment werden de meegebrachte tassen geopend. Twee echte pakjes in verenigingskleuren met bijpassende sokken werden op de bank uitgestald. Kijk eens aan, het waren roeiers. De heren gingen de Head of the River starten in het veteranenveld.

Ik ging er eens goed voor zitten. Zodra de tassen geopend waren, werd het onderwerp van gesprek op roeien gebracht. Voornaamste bron van zorg bleek te zijn dat er niet was getraind. Welnu, dàt was te zien. Ze troostten zich echter met de gedachte onlangs nog geskied te hebben, altijd goed voor de zuurstof. Bovendien hadden ze wind mee. Daarmee zouden ze vast en zeker een hogere gemiddelde snelheid weten te behalen dan die jonge clubrukkers die zojuist met wind tegen hadden gevaren. Ha, en zij hadden Jan Jaap op slag, die had vorige week nog op de ergometer gezeten!

Na het nodige gedoe lukte het om de vormeloze hopen in de pakjes te wurmen. Veel tijd om het te bewonderen kreeg ik echter niet, want binnen enkele seconden ging er een ruimvallende sweater overheen. De heren maakten zich op om het kleedlokaal te verlaten. Probleem daarbij is de spiegel die vlakbij de uitgang hangt. Druk orerend naderden zij de deur. Op dat moment werden zij elkaars spiegelbeeld gewaar. Even bleven ze staan.

“Zijn wij dat?”, vroeg de één.
Een eeuwigdurende seconde bleef het stil.
“Ja”, zei de ander met een diepe zucht, “laten we maar gauw in die boot gaan zitten."

Zweven (2)

De ijzig koude oostenwind giert dwars door me heen. Toch voel ik me goed. Rechts de golven van de Nieuwe Meer, links de nog kale bossages van de Oeverlanden. In de verte doemt de skyline van Amsterdam-Zuid op. De torens zijn leeg en verlaten op deze kille zaterdag in maart.

In een rustig tempo doe ik mijn rondje. Heen, met wind mee, was het kouder. Omdat ikzelf nog koud was. Nu stroomt het bloed door mijn vingers. Mijn ademhaling is tot rust gekomen. Voorzichtige pas. De souplesse is er nog niet helemaal na de lange winter, maar het komt terug. Langzaam maar zeker.

Langs het water is het stil. Een enkele fietser passeert. Voorovergebogen over het stuur, rode wangen. Op weg naar een voor mij onbekend doel. Dan naderen de eerste tekenen van de stad. De wind doet verwoede pogingen mij terug te blazen, maar krijgt hier geen vat meer op me. In de luwte van de huizen passeert een andere loper. Even een korte knik. Zoals het hoort.

Morgen niet lopen. Dan fiets ik langs de oevers van de Amstel om de roeiers van de Head of the River aan te moedigen. De rust van vandaag zal dan ver te zoeken zijn.

Acda's

Er wordt gefluisterd dat Acda en de Munnik aan een afscheidstoernee bezig zijn. Daar was vanavond in Paradiso niet veel van te merken. Of misschien juist wel. Er waren mooie momenten, maar vooral ook veel minder goede momenten. (Te) veel gitaren, geluid niet altijd helemaal goed, en net niet zo strak als je zou willen dat het zou moeten zijn. Dus was ik over het algemeen lichtelijk teleurgesteld. En toch was het een bijzondere avond. Vooral dankzij de toegiften. Een prachtige vertolking van "Lopen tot de zon komt" en de ultieme toegift "Als je bij me weggaat". Melancholie. Het blijft mooi. Maar zo mooi als het twee jaar geleden in de Kleine Komedie was, met een vooral akoestische bezetting en een ingetogen programma, wordt het misschien wel nooit meer.

In de tram terug bedacht ik me dat de dood van John Lennon vermoedelijk de redding van de Beatles is geweest. Oude magie is niet altijd even makkelijk tot leven te wekken.

Stemmen

Vorig jaar, bij het referendum over de Europese Grondwet, ging ik nietsvermoedend naar het stemlokaal en kreeg ik tot mijn verbazing zo'n ouderwets dubbelgevouwen stembiljet in handen gedrukt. Ik woonde destijds pas een jaar in Amsterdam en ik wist niet dat hier bij verkiezingen nog niet via de computer werd gestemd. In het stemhokje lag een rood potlood op me te wachten, bungelend aan een kettinkje. Voorzichtig pakte ik het op. En ook al wist ik heel goed wat mijn keuze zou worden, toch liet ik de fijngeslepen punt van het potlood nog even aarzelend over het stembiljet zweven, alsof ik het lot wilde tarten. Want als je eenmaal ergens de rode kleur aanbrengt, moet je doorgaan, anders is je stem ongeldig. Nadat ik uiteindelijk zorgvuldig het vakje met "Nee" had ingekleurd, bekeek ik tevreden het resultaat en vouwde het biljet dubbel. De apotheose was het deponeren van het stembiljet in de daarvoor bestemde stembus. Op het moment dat het stembiljet in de gleuf verdwijnt (niet nadat je nog heel even in het biljet hebt geknepen voordat je het loslaat), weet je dat je stem telt. Je hoort 'm vallen. Het was een mooi moment.

Vanochtend vroeg wandelde ik het stemlokaal binnen. Ik wist al dat nu ook in Amsterdam het stemmen per computer was ingevoerd. Overal in de stad hingen tenslotte posters met de tekst "Amsterdam stemt met de vinger". Jammer. De ervaring van vorig jaar had ik graag nog een keer willen meemaken. Sommige dingen moeten niet gemoderniseerd worden.

40+

Tot je veertigste is het beter te eten dan te drinken.
Daarna geldt het omgekeerde.

(Hebreeuws spreekwoord)

Vruchtbaar onderzoek

Het huwelijk blijkt desastreus te zijn voor de levensverwachting van vrouwen. Duits onderzoek onder 100.000 Europeanen heeft uitgewezen dat het huwelijk goed is voor de man (hij leeft er maar liefst 1,7 jaar langer door), maar de vrouw gaat door het huwelijk ten onder aan stress en te veel seks. Haar leven wordt gemiddeld met 1,4 jaar bekort. Wat hiervan te denken? Uitgaande van het traditionele huwelijk zou je zeggen: ja, logisch. Maar volgens een ander bericht krijgen vrouwen steeds later kinderen, omdat er eerst zo nodig carriëre gemaakt moet worden. Nederland heeft gemiddeld zelfs de oudste moeders van Europa. Het baart de gynaegologen zorgen, want al die late geboorten zorgen voor veel ellende. Een kleine opsomming: er zijn meer kunstgrepen nodig, daarbij ontstaan vaker meerlingzwangerschappen, zijn er meer ziekenhuisopnames van moeders en baby’s, worden de meerlingen vaak te vroeg geboren, waardoor ze ontwikkelingsproblemen kunnen krijgen, en is bij hun moeders het ziekteverzuim rondom de zwangerschap ook nog eens erg hoog.
Wat nu? Je zou zeggen een fiks pleidooi voor het homo huwelijk. Met allemaal jonge en vruchtbare draagmoeders die voor het baren zorgen en daarbij door de overheid worden gesubsidieerd. Dat kan de overheid immers makkelijk betalen wanneer al die slimme hoog opgeleide vrouwen gewoon kunnen doorwerken als ze de dertig zijn gepasseerd.
Iets anders kan ik er ook niet van maken.

De Spelen van Smeets

De Spelen waren natuurlijk prachtig, maar daar wilde ik het nu even niet over hebben. Aartsvader Smeets, hij maakte het deze keer wel erg bont. Behalve de over het algemeen tenenkrommende gesprekken in Café Torino (Erben Wennemers werd een stevig trauma aangepraat, zakte zowat onder de tafel en heeft vermoedelijk jarenlange therapie nodig om daar weer een beetje bovenop te komen), waren daar de niet om aan te horen dialogen met Ria Visser. Met weemoed dachten we terug aan de tijd met Leen Pfrommer.
"Hilbert jongen, je moet nog een rondje!"
Historische woorden op een historisch moment. Smeets had het destijds niet meteen in de gaten, dat Hilbert er een rondje te vroeg mee ophield. Maar dat terzijde.
De apotheose kwam tijdens de sluitingsceremonie. Smeets vatte de Spelen nog eens samen. Hij had de hele periode in de stad Torino doorgebracht en was daar duidelijk gefrustreerd over. Het "Olympisch gevoel" was er niet. In de stad deed iedereen gewoon "zijn ding" en van de Spelen merkte je niet veel. Ja, denk ik dan, als er in Amsterdam in het Olympisch Stadion iets gaande is, merken we daar in de stad ook niet zoveel van, maar goed. Smeets draafde door. De Italianen liepen niet warm voor de Spelen, in de koffiebars was er niets van te merken, en de Gazetto dello Sport zette pas in de tweede week het schaatsen op de voorpagina. Co-presentator Ten Napel nam het gelukkig nog een beetje voor Italië op (zal wel met zijn naam te maken hebben), maar die had dan ook lekker in de bergen gezeten tussen de skiërs en langlaufers. Hij prees -terecht- de passie van de Italianen. Nou kun je over Ten Napel ook zeuren (elke skiër neemt in de tweede run altijd "alle risico's"), maar dat was hem hierdoor direct vergeven. Smeets was echter onvermurwbaar. De sluitingsceremonie, zo orakelde hij, was slechts op één van de Italiaanse zenders te zien. Alweer een aanwijzing dat de Italianen er niet warm voor lopen. Ik zapte ter controle direct even naar Nederland 1 om te kijken of wij Nederlanders het dan beter doen. Geen sluitingsceremonie. Nederland 3? Ook niet. De commerciëlen dan? Niets! Ook in Nederland was het spektakel alleen te zien op Nederland 2.
Laten we hopen dat het straks met de Tour de France gewoon over fietsen gaat.

Schoenen aantrekken

Even een aanrader voor degenen die Bieslog niet regelmatig bekijken. Daarop is zo nu en dan een filmpje te bekijken onder de noemer "Spanningen in en om het huis". Klik hier voor de meest recente aflevering over wat er kan gebeuren als je je schoenen aan moet trekken, maar dat niet helemaal gaat zoals je zou willen..

Over schoenen gesproken, op 9 maart vindt in Amsterdam de stiletto run plaats. Een hardloopwedstrijd over 100 meter, die je moet afleggen op minimaal 7 centimeter hoge naaldhakken. Het motto: "shoppen is topsport".
Ik heb zo het idee dat er vooral travestieten aan mee zullen doen. In elk geval ligt voor de winnaar(es) een bedrag van 10.000 euro klaar.

Tsja. Ik denk dat ik dan toch liever naar dat schaatspak kijk.

One-liners

Wie op een glijbaan zit
Gaat niet omhoog

(Snoeks, tijdens 1000 meter dames)

Het schaatspak

Gelukkig zijn er ook nog luchtige zaken in deze barre tijden. Ik weet niet hoe het met u is, maar ik kan mijn ogen inmiddels niet meer van dat Nederlandse schaatspak afhouden.

De sportcommentatoren spreken er niet over - zelfs Mart Smeets wilde er niet van weten toen Gert-Jan Dröge erover begon - maar het moet iedereen toch opvallen. Vooral bij het dames schaatsen is het geen gezicht. Nederland staat er weer mooi op. Toch dapper om zoiets juist in design land Italië te introduceren.

Quo Vadis is verhuisd

Het nieuwe adres is:

wereldinwoord.com

Quo Vadis wordt op dit nieuwe adres niet alleen voortgezet, het archief tot nu toe is daar vanzelfsprekend ook terug te vinden, inclusief een handige zoekfunctie, een categorie indeling, en meer.

Kortom, graag tot ziens op het nieuwe adres!

Een aantal berichten zal ik overigens ook nog wel hier plaatsen, dat helpt immers om hoog in de Google resultaten te komen..

Snoeks

Wat ben ik blij dat de NOS dit jaar nog de rechten voor het WK voetbal heeft. Dan krijgen we bij de betere wedstrijden tenminste het commentaar van Frank Snoeks. Met afstand de beste commentator bij live wedstrijden die we in dit land hebben. Ik heb nog maar een paar minuten naar het schaatsen kunnen kijken, maar dat was al voldoende om meteen weer te worden meegezogen. Zoveel beter dan het zinloze gebabbel dat tegenwoordig op Talpa te horen is bij "De Wedstrijden". Zonde van je tijd, en je mist echt helemaal niets. Dat doe je wel als je niet naar een evenement kijkt dat door Snoeks van commentaar wordt voorzien. Ik ga er de komende dagen eens goed voor zitten. En verheug me nu al op de maand juni. Qua verslaggeving wordt dat ongetwijfeld een hoogtepunt, want de NOS zal alles uit de kast halen om Talpa te doen vergeten. En daar hoeven ze niet eens zoveel voor te doen. Snoeks achter de microfoon is voldoende.

Onderzoek

Volgens de nieuwsberichten heeft twee op de drie werknemers seks op de werkvloer. Mannen vaker dan vrouwen, en met name mannen van boven de 45 zouden nogal actief zijn. Nou ben ik gelukkig nog geen 45, maar daar geloof ik dus helemaal niets van. Niet dat van boven de 45, maar dat twee op de drie werknemers seks heeft op het werk lijkt me sterk overdreven.
Ik heb dat wel vaker met onderzoek. Het maakt me achterdochtig.
"Onderzoek wijst uit dat..."
Ik vind het altijd weer verrassend dat bij het minste of geringste er meteen iemand is die een onderzoek heeft uitgevoerd, zodat we via het nieuws kunnen horen wat "we" ervan vinden. Mij is echter nog nooit iets gevraagd in het kader van zo'n onderzoek. Ook dit keer niet. Er zouden 750 mensen aan dit onderzoek hebben meegedaan. Wie dan allemaal? Waar werken ze? Waarom werden juist zij gevraagd en wij niet? Hebben ze eerlijk antwoord gegeven? Het is tenslotte ook een bekend feit - dat volgt uit onderzoek - dat mensen meestal liegen over hun seksleven. Met name over de frequentie, want als je het niet twee tot drie keer per week doet, presteer je onder het gemiddelde. Aldus onderzoek.
Met de komende gemeenteraadsverkiezingen in aantocht worden we ook weer doodgegooid met het ene onderzoek na het andere. We weten van tevoren al wat we ervan vinden en zullen stemmen, dus waarom eigenlijk nog je stem uitgebracht? Laat onderzoek het maar bepalen, dat scheelt weer een hoop gedoe.
Maandag op de zaak ga ik toch maar eens wat beter opletten. Ik doe niet aan seks op het werk, maar volgens dit onderzoek mijn twee directe collega's dus wel. Kennelijk heb ik dat gemist. Maar ja, ik heb er dan ook geen onderzoek naar gedaan.

Prik prik

Enkele jaren geleden werd ik gevaccineerd. Dat was nodig omdat ik zo nodig naar Nepal moest, en naar het scheen heerste daar buiktyphus en hepatitis. Vol goede moed begaf ik mij naar de GG&GD. Het ging allemaal prima, totdat ik -een minuut of tien na de injecties- ging afrekenen. Halverwege het intoetsen van de pincode zakte de grond onder mijn voeten weg, en smakte ik redelijk hard tegen de betonnen vloer.
"Liggend vaccineren", werd in het vaccinatieboekje opgetekend.
Het voorval spookte de laatste dagen veelvuldig door mijn hoofd in de wetenschap dat er opnieuw gevaccineerd ging worden. Nu in verband met een veel langere reis, waarover u hier meer kunt lezen. Op weg naar het AMC vroeg ik mij af of, en zo ja wanneer, ik zou melden wat er enkele jaren geleden was voorgevallen. Het oude vaccinatieboekje zou me niet helpen, want dat was inmiddels zoekgeraakt. Ik werd geholpen door het formulier dat moest worden ingevuld. Een van de vragen luidde of je wel eens eerder bij het prikken was flauwgevallen. Met toch wel een gevoel van opluchting plaatste ik een kruisje bij "ja" (alle overige antwoorden konden gelukkig met "nee" worden beantwoord).
De mevrouw van het prikgebeuren nam het allemaal rustig op. Ondanks het door mij geplaatste "ja" voelde ik mij geroepen ronduit te vertellen over het voorval van enkele jaren terug. Dat was kennelijk erg overtuigend.
"Ik hoor het al, we hebben te maken met een echte man."

Afwachten

De film Soldaat van Oranje behoort wat mij betreft tot de beste films die ooit in Nederland zijn gemaakt. Waarom precies kan ik niet goed uitleggen. Misschien door de gedurfde grootschaligheid ervan, of de pompeuze muziek. Misschien is het uit jeugdsentiment, omdat de film mij destijds deed besluiten om in Leiden te gaan studeren. Het kan ook zijn dat het nu, bijna 30 jaar na dato (!), intrigerend is om een jonge Rutger Hauer en Jeroen Krabbé aan het werk te zien. Hoe dan ook, de film is in elk geval briljant vanwege de vele onnavolgbare one-liners. Korte zinnen die in het het dagelijks leven kunnen worden gebruikt, mits op het juiste moment toegepast.
Soms zijn er van die momenten dat je -geheel onverwacht- met iemand wordt geconfronteerd die zijn klassiekers kent. Tijdens een feestje gingen we dineren op een rondvaartboot. Nadat we een tijdje bij de Stopera aan de kade hadden liggen dobberen, in afwachting van het voltallige gezelschap, vertrok de boot.
"We varen!", riep één van mijn collega's.
De manier waarop hij het uitsprak bracht mij tot de conclusie dat dit een kenner moest zijn. Er was echter maar één elegante manier om dat zeker te stellen. Alleen moest zich dan natuurlijk wel zo gauw mogelijk een gelegenheid voordoen. Gelukkig kreeg ik meteen hulp. De buurman van de collega vroeg zich af of er nog wat drankjes zouden doorkomen. Onmiddellijk greep ik mijn kans.
"Afwachten", zei ik droog.
De vette grijns van de collega bevestigde mijn gelijk.

Firefox

Er moet me even iets van het hart. Het schijnt dat een groot deel van de mensheid nog steeds over het internet surft met Internet Explorer (IE). Nou vond ik altijd dat iedereen dat helemaal zelf moet weten, maar sinds vandaag denk ik daar anders over. Ik zal u zeggen waarom.
Nog afgezien van de beveiligingsproblemen die IE kent, werken sommige websites in die browser niet goed. En dat terwijl er veel betere alternatieven voorhanden zijn. Zelf surf ik via de mooie, goed beveiligde en ook nog gratis (!) browser van Firefox. Om anderen te stimuleren dat ook te doen, stond sinds het begin van dit weblog een mooie button in de rechterkolom, door de Firefox ontwerpers ter beschikking gesteld. Tot zover weinig aan de hand, zou je zeggen.
Omdat ik IE zelf niet gebruik, was het me nooit opgevallen dat de button voor de IE gebruikers niet te zien is. Ik zag het vanmiddag pas, toen ik een andere website in IE aan het testen was. Geloof me, ik heb onmiddellijk alles geprobeerd om de code zo aan te passen dat de button in IE toch zichtbaar wordt, maar tevergeefs, het lukt me niet. Kortom, ziehier een smerige truc van Bill Gates, die zijn browser zo heeft gemanipuleerd dat je de Firefox button nooit te zien krijgt. Nou heb ik de voorliefde voor de producten van Gates nooit zo goed begrepen, maar dit doet toch wel de deur dicht.
Vanaf nu is in de rechterkolom een simpele link opgenomen. Die is in alle browsers zichtbaar. Dus ik zou zeggen, klik erop en Get Firefox!

Etentje

Etentje met broer M. in een prettig restaurant, ergens in Amsterdam. We zijn de enige gasten, op een grote tafel na, waar een gezelschap van zo'n 15 man/vrouw gezellig zit te wezen. Duidelijk collega's. Op een gegeven moment staat een van de heren op en begint een speech. Wij vallen ook stil. Beleefd draait de spreker zich naar ons toe en vraagt of het even mag. Dat is natuurlijk prima. Het blijkt dat diverse collega's afscheid aan het nemen zijn. Om beurten nemen ze het woord. We horen gevleugelde uitspraken als "een leerzame periode", "interessante klus", "we houden zeker contact", "we gaan bellen" en meer van dat soort algemeenheden. Het blijft alleen volstrekt onduidelijk wat voor bedrijf het is.
Gek dat je dat dan eigenlijk toch wilt weten.

Opluchting

Onderzoek heeft uitgewezen dat het Internet tot nauwer contact met familie en vrienden leidt en meerwaarde biedt bij belangrijke momenten. De onderzoekers stellen dat internetgebruikers een groter sociaal netwerk hebben dan mensen die alleen offline leven. Een gemiddelde Amerikaan heeft een vrienden- en kennissenkring van 35 mensen, een intensieve internetgebruiker heeft er maar liefst twee meer. Leef je echter helemaal offline dan ken je slechts 30 mensen in je directe sociale omgeving.
Is dat even een opluchting zeg.
Ja, ook voor u, lezer!

Hij staat daar

Een sportwinkel in een winkelcentrum. Het doel is zo´n matje waarop je oefeningen kunt doen. Zoals sit-ups bijvoorbeeld, om de iets teveel verwaarloosde buikspieren weer wat op te kalefateren. Het meisje dat in de winkel helpt, is erg behulpzaam. Geduldig legt ze uit wat de verschillende mogelijkheden zijn. Dat zijn er drie, qua matjes, en na enig beraad wordt een keuze gemaakt.
Ik wil het matje meenemen naar de kassa om te betalen, maar dat mag niet. In plaats daarvan schrijft het meisje een bon uit die ik moet meenemen. Bij de kassa word ik dan verder geholpen. Intussen gaat ze het matje inpakken, en dat krijg ik dan straks pas mee.
Bij de kassa ben ik meteen aan de beurt, en zonder problemen wordt een bedrag van € 19,95 geïncasseerd. Terwijk ik het bonnetje in mijn portemonnee stop, zie ik hoe de zojuist door mij uitgezochte mat op een plank achter de kassa wordt neergelegd, keurig in een plastic tas gestopt. Omdat ik ervan uitga dat het onmiddellijk aan mij zal worden meegegeven, vraag ik er niet direct om. Maar zo´n 30 seconden later, of hoe lang duurt zo iets, vraag ik aan het meisje dat net mijn geld in ontvangst nam, of ik misschien het matje mag meenemen. Het is nu toch van mij, tenslotte.
"Hij staat daar," zeg ik bij wijze van grap.
Ze moet erom lachen, maar ze doet niets. Weer een minuut later, als ik haar duidelijk heb weten te maken dat ik toch echt nu dat matje mee wil nemen, dringt het tot haar door dat ik geen grap maak.
"O, heeft u dàt net afgerekend?"
Eerlijk is eerlijk, hierna wordt de zaak voortvarend opgepakt. Het pakket, waarop -naar nu blijkt- abusievelijk een bon met het exorbitante bedrag van € 99,95 geplakt zit (en laten we wel wezen, dat bedrag had ik niet afgerekend), wordt al rennend weer naar achteren gebracht. Ik kan niet precies zien wat er gebeurt, maar even later komt het kassameisje weer teruggerend. Nu met de juiste sticker erop.
"Alstublieft!", zegt ze, bijna trots.
Ik moet zeggen, het anti-diefstal beleid werkt uitstekend.

Polderen

Het Nederlandse Poldermodel wordt alom geroemd. Als ik me goed herinner, is het begrip ergens midden jaren '90 ontstaan, tijdens de Paarse kabinetten. Onze voormalige MP werd met regelmaat gecomplimenteerd over de wijze waarop hij geschillen in den lande wist weg te polderen. Zo van een afstand leek het me altijd wel wat. Gewoon net zo lang met elkaar praten totdat alle plooien zijn gladgestreken en je een akkoord hebt bereikt.
Inmiddels denk ik er heel anders over. Ik vind het niks. Zo zit ik weleens in een overleg bij justitie. Er wordt daar gesproken over de praktische invulling van maatregelen die door Den Haag zijn bedacht, maar in de praktijk op grote praktische problemen voor het bedrijfsleven stuiten of zelfs onuitvoerbaar zijn. Er is een platform in het leven geroepen, waarin alle betrokkenen hun frustraties kwijt kunnen, uiteraard zonder politiek incorrect te worden, maar waar het uiteindelijke resultaat is dat er helemaal niets of bijna niets verandert. De door de overheid bedachte regeling moet natuurlijk gewoon worden uitgevoerd.
Gisteren was het weer zover. Met stijgende verbazing bekeek en beluisterde ik de mensen om mij heen. Sommigen schijnen er een bijna satanisch genoegen in te scheppen zichzelf te horen spreken. De voorzitter was een en al geduld, maar tevens onwrikbaar als het erop aankwam. Meest gebezigde zin: "We nemen het mee."
Polderen is eigenlijk meer een vorm van pamperen. Wat mij betreft schaffen we het af en keren we terug naar de ouderwetse dictatuur. Hoeven we tenminste niet meer zinloos te ouwehoeren. Gewoon doen wat ons gezegd wordt, en ben je het er niet mee eens, hup, de gevangenis in. Wordt het ook weer lekker rustig op de weg. Want op weg naar het overleg stond ik gisteren natuurlijk ook nog in een lange file.

Audiotheek

Zojuist de "Koot & Bie Audiotheek" aangeschaft. Alle langspeelplaten van het Simplisties Verbond in 1 box. De inhoudsopgave in het boekje is veelbelovend en roept onmiddellijk herinneringen op. "Roomservice", "Haar antwoordapparaat", "Zwolle Zonder Dollen", "Rozen, rumbonen en rode wijn", en niet te vergeten "Het Panel", met "bepaalde dingetjes" en ga zo maar door. Eigenlijk hoef ik de audiotheek niet eens aan te schaffen, want veel van de conferences ken ik uit mijn hoofd. En wel hierom...

Ik verheug me er nu al op ze straks integraal af te luisteren. Maar eerst ben ik een paar dagen daar waar veel sneeuw ligt. Even in retraite. Alhoewel, ik kan ze natuurlijk meenemen in het cd hoesje, voor in de auto, als we van het hotel naar de piste rijden en terug. Krijg nu al ballen in me buik.

Nieuwe look

Heb een beetje met de lay-out zitten spelen. Kortom, het gaat nu even over de vorm, de inhoud komt later weer. Voorlopig ben ik hier wel tevreden mee, geloof ik. Zou het nog mooier worden als je er maar lang genoeg naar kijkt?

Roestig

Mijn Marokkaanse buurman heeft een gevleugelde uitdrukking, die hij te pas en te onpas gebruikt, als je hem tegenkomt.
"Roestig!", roept hij dan.
En terwijl hij dat twee tot drie keer herhaalt, kijken twee donkerbruine ogen je doordringend, maar niet onvriendelijk aan.
"Ja ja, rustig aan vandaag!", lach ik dan terug.
Na deze conversatie, die hem de bijnaam Roestig heeft opgeleverd, vervolgen we ieder onze weg. Ik heb eigenlijk wel met Roestig te doen. Vaak dwaalt hij wat doelloos door de buurt, zijn ziel onder zijn arm. Werken doet hij niet. Misschien is hij al met pensioen, maar ik ben er niet helemaal zeker van. Toch moeilijk om zijn leeftijd te schatten. Hij mag van mij nog jaren naast me wonen, het is over het algemeen vrij rustig bij de buren, maar eigenlijk zou hij natuurlijk beter in een of andere Medina kunnen wonen. Op een plek waar de mensen hem verstaan.
Maar goed.
Vanmiddag, toen ik thuiskwam met de zaterdagse boodschappen, kwam ik hem tegen in het portiek. Hij legde zijn hand op mijn arm. Ik verwachtte een welgemeend "roestig", maar dit keer kwamen er hele zinnen. Het was duidelijk dat er iets aan de hand was. Helaas verstond ik er bijna geen woord van.
"Ik begrijp het niet, wat bedoelt u?"
Hij begon opnieuw, en deed nu echt zijn best zich verstaanbaar te maken. Ik ving een paar woorden op.
Islam. Vlees. Goed. Rustig. Straks.
Vervolgens knikte hij me toe en liep weg, mij in vertwijfeling achterlatend. Ik ging er van uit dat het me nooit duidelijk zou worden, maar een half uur later werd er aangebeld. Het was Roestig. In zijn hand een pakketje diepgevroren vlees. Het was voor mij bedoeld. Ik was er nog niet helemaal zeker van, dus ik vroeg of het om te eten was. Dat bleek inderdaad de bedoeling.
"Koken", zei Roestig. Lang koken. Dan eten. Islam. Feest. Hij keek me nog een keer doordringend aan. Ineens herinnerde ik me de beelden op het Journaal van enkele dagen geleden. Doden in Mekka vanwege een of andere belangrijke religieuze gebeurtenis. Dit had er vast mee te maken. Ik maakte duidelijk dat ik het had begrepen. Toen knikte hij me tevreden toe en ging zijn huis weer binnen.
Om de een of andere reden voelde ik me vereerd.
Maar ook een cultuurbarbaar.

Spoorloos

Ergens eind jaren '80 zaten ik met mijn toenmalige geliefde in een bioscoop in Leiden. We keken naar de film "Spoorloos", gebaseerd op een boek van Tim Krabbé. Ik had destijds nog nooit iets van hem gelezen. Dat is vandaag de dag wel anders. Elk nieuw door Tim Krabbé geschreven boek wordt meteen door mij gekocht en vervolgens onmiddellijk verslonden. Het is briljant proza. Als ik filmmaker was, zou ik dolgraag zijn boek "Vertraging" verfilmen, over een uit de hand gelopen wandeling in Australië. Of het korte verhaal "De Matador", uit zijn vroege jaren. Een paar bladzijden slechts, de rillingen gieren door je lijf. En dan heb ik het nog niet eens over "De Renner". Batüwü-Griekgriek. De kenners weten genoeg.
Maar dat alles wist ik destijds in de bioscoop nog niet. De enige twee andere bezoekers hadden de zaal al na een kwartier verlaten, dus wij zaten samen moederziel alleen, op de achterste rij. Ik was gefascineerd. Een prachtige film, die na het onschuldige begin steeds beklemmender werd. Nietsvermoedend liet ik mij meevoeren naar het nietsontziende slot. Dat kwam zo hard aan, dat ik daarna zeker een week niet heb kunnen slapen. Ik heb het nooit aangekund de film opnieuw te zien. Wel de (uitermate slappe) Amerikaanse remake, maar daar is het slot dan ook aangepast aan de Hollywood normen. Amerikanen houden tenslotte van een happy-end.
Ik moest er vandaag weer aan denken bij het lezen van dit bericht. Omdat ik de afloop van de film niet wil verraden, zal ik het bericht hier niet verklappen. Maar heb je "Spoorloos" al eens gezien, of kan je het verder helemaal niet schelen, klik dan op de link en lees wat je kunt ondergaan tegen betaling van een bedrag van 75 euro. Ik zeg u dit, nog in geen duizend jaar. Over mijn lijk.

Zweven

Een koude winterochtend aan zee. Ik word gewekt door de piepjes van mijn horloge. Het is vroeg, acht uur, vaag herinner ik mij de avond ervoor. Een genoeglijk diner, veel te laat gemaakt. Mijn hoofd bonkt, maar ik heb mezelf een belofte gedaan. Niet voor niets heb ik mijn loopspullen meegenomen. Opstaan, maillot aan, thermo hemd, sweater, loopschoenen vastmaken, niet aarzelen, direct naar buiten.
Het hotel beneden is verlaten, op een van de obers na. Al keurig in pak, maar ook nog niet helemaal wakker zo te zien. Zijn blik verraadt bewondering, of is dat de projectie van mijn verbeelding? Het schemert nog, buiten is het koud, een zachte bries ruist door de bomen die hier staan. Ik zet een voorzichtige looppas in. Rustig beginnen. Ik neem de hoofdweg richting het strand. Niemand te zien. Iedereen ligt nog op een oor. Ik besluit er niet aan te denken en probeer me te concentreren op mijn looppas.
Lange, regelmatige stappen. Vlak voor de strandopgang ligt een klein duin. Mijn hart bonkt vervaarlijk. Bovenop zie ik de zee. Een bleek voorzichtig winterzonnetje verlicht de zandvlakte die zich voor mij uitstrekt. Het waait nu wat harder, maar ik heb het niet langer koud. Naarmate de vloedlijn nadert, wordt het zand harder. Vreemdsoortige creaties van opwaaiend zand stuiven onder mijn voeten door. Opspattend water, ik voel schelpen knisperen. Mijn ademhaling wordt rustiger. Stap voor stap worden lichaam en geest gereinigd, de hoofdpijn verdwijnt. In de verte nadert een strandpaal, nee, het is een andere loper. Meer dan een gestalte zie ik niet, een opgestoken hand. Hij blijft meer landinwaarts. Of is het een zij? Ik zal het nooit weten.
Langzaam word ik één met mijn omgeving. Rechts de duinenrij, links de zee. Ik heb mijn ritme gevonden. Het strand is als een zacht tapijt, prettig mee verend met mijn pas. Alleen op de wereld met de elementen. De werkelijkheid van alle dag is heel even ver weg. Ik stel het keerpunt nog even uit. Niet meer versnellen, niet meer vertragen, niet moe worden, lichtvoetig zweven, oneindige eindeloosheid.

Documentaire

Het fascinerende in de documentaire "Het schitterende scherm" vond ik niet eens zozeer de oude beelden van vroeger. Zoals de nog onbebrilde Harmen Siezen, die in Smilde een vader van een van de gegijzelde kinderen interviewt. Of Joop van Zijl in Nieuw Guinea, vlak voordat Nederland er afstand van moest doen, die in korte broek een Nederlandse soldaat de groeten laat doen aan het thuisfront. Nee, het waren de beelden van nu. Een blik achter de schermen bij de totstandkoming van het nieuws. De voltallige redactie die zich in een kringgesprek het hoofd breekt over de vraag of je de moordenaar van Theo van Gogh als "dader" kunt bestempelen terwijl die nog niet is veroordeeld. Of het gesprek met de allochtone medewerker. Hij wil duidelijkheid, maar waarover? Het blijft een raadsel. Nieuws wordt nog steeds gemaakt, zoveel wordt wel duidelijk uit de documentaire, het is een boeiend proces. Alleen van dat halfzachte jaren '70 gepraat op de redactie zou ik helemaal gek worden.

50 jaar Journaal

Sommige nieuwslezers waren kennelijk zo goed, dat je ze volledig vergeet. Rien Huizing is er zo één. Toen ik zijn gezicht weer zag, was het alsof er ergens een deurtje in mijn geheugen werd geopend. Daar zou ik uit mezelf nooit meer zijn opgekomen. En nieuwslezen kan hij nog steeds. Kan hij Philip Freriks niet vervangen? Hebben we tenminste weer een echt Nederlandstalig nieuws. Trouwens, hier kun je oude Journaal fragmenten bekijken, of stemmen op je favoriete presentator.

Portret

Ik kan best een hele week niks drinken. Maar ja, dat komt er dan vaak niet van. Aldus Peter van Straaten, vanavond in "Een gelukkige hand", een prachtig portret, uitgezonden door de VPRO. Hij omschrijft zichzelf daarin als een saaie man, maar ik dacht: lijkt me best gezellig om een wijntje mee te drinken.
Mooie televisie. Zo zou het vaker gemaakt mogen worden.

Piratpartiet

Vandaag in het nieuws: een groep Zweedse downloaders start een politieke partij, de Piratpartiet. Volgens The Inquirer zijn de Zweden het zat om afgeschilderd te worden als criminelen en terroristen, omdat zij bestanden via peer-to-peer programma's uitwisselen. Ze zijn ervan overtuigd dat een paar individuen en een paar enorme bedrijven er alles aan doen om de privacy van burgers te beperken en grote winsten op te strijken. De partij vindt verder dat informatie helemaal vrij moet zijn, want als de ontwikkelde landen het auteursrecht afschaffen, dan sterven de ontwikkelingslanden niet langer van de honger.
Tsja.
Ze houden in Zweden de gemoederen aardig bezig met dit onderwerp (zie mijn eerdere posting daarover). Op zichzelf is dit een aardige pr stunt, maar ze slaan natuurlijk wel een beetje door. Die link met de honger in Afrika hadden ze beter achterwege kunnen laten, want dat lijkt me meer ingegeven om sympathie te winnen. Afschaffing van het auteursrecht daarentegen vind ik een uitstekend idee, zoals ik al eerder schreef.

Gedachte

Wie zwijgt waar gesproken moet worden
Stemt toe en zwijgt voor altijd

Geen idee of ik dit nou ergens las,
of dat ik het zelf heb verzonnen.
Je leest wat af, tenslotte.

Ladies night

Oudjaarsdiner op een mooie, sfeervolle locatie in Brussel. Een zestal Engelstalige dames op leeftijd aan een naburige tafel trekt de aandacht. Terwijl wij met de eerste ronde bezig zijn (paté de foie gras, bijna taboe in Nederland, maar bij onze Zuiderburen mag je je er gelukkig nog schaamteloos aan verlustigen) moeten de dames beslissen wat te drinken. De wijnkaart is meer dan uitstekend, maar de order is barbaars: gin-tonic. Intussen zijn ze druk aan het sms-en, naar wij veronderstellen met het thuisfront, maar het zouden ook geheime minnaars kunnen zijn. Alhoewel, dat lijkt uitgesloten. Gezien hoe ze zijn, de dames. Het is in elk geval een tijdje lekker rustig ter linkerzijde, want tijdens het sms-en praten ze niet met elkaar.
De dames blijken even later niet van foie gras te houden, en ook de tweede ronde (een prettige vissoep met Sint-Jacobschelpen) is niet aan ze besteed. Wel een tweede ronde gin-tonic, en niet veel later een derde, die gelijk met de champagne sorbet arriveert. Dat gaat er dan eindelijk soepel in, maar champagne sorbet en gin gaan natuurlijk ook prima samen. Wij vragen ons inmiddels af wat ze van de hoofdschotel zullen vinden (een fijn stukje ree), maar dan blijjkt dat de kok speciaal voor de dames een kipfiletje heeft gebakken. Tevreden peuzelen ze het op.
Eigenaardig.
Terwijl we naar het middernachtelijk uur kruipen, vraag ik me af hoe het met de integratie is gesteld. We worden bediend door een mooie negerin, die eerst Frans, maar later ook onvervalst Vlaams blijkt te spreken. De half Arabische eigenaar van de zaak doet enorm zijn best, ergens verderop klinkt Amerikaans en naast ons Engels, wat later Iers blijkt te zijn. En verder veel Vlaams-Frans. Het is inmiddels een gezellige boel, gaat prima zo. Maar even later op de Grote Markt maakt een kleine groep Marokkanen amok en wordt door de oproer politie uit elkaar gedreven. Lege champagne flessen worden in de richting van de rijkswachters gegooid. Een groep Vlamingen roept iets anti-frans. Wij maken ons uit de voeten en delen door onszelf meegebrachte sterretjes uit. Dat hebben ze in België kennelijk nooit eerder gezien. Als de mensen doorkrijgen dat we aan het uitdelen zijn, zijn we ze in een mum van tijd kwijt. Er worden zelfs foto's van gemaakt.
Vrede op aarde, zeggen we er maar bij.