Vorig jaar, bij het referendum over de Europese Grondwet, ging ik nietsvermoedend naar het stemlokaal en kreeg ik tot mijn verbazing zo'n ouderwets dubbelgevouwen stembiljet in handen gedrukt. Ik woonde destijds pas een jaar in Amsterdam en ik wist niet dat hier bij verkiezingen nog niet via de computer werd gestemd. In het stemhokje lag een rood potlood op me te wachten, bungelend aan een kettinkje. Voorzichtig pakte ik het op. En ook al wist ik heel goed wat mijn keuze zou worden, toch liet ik de fijngeslepen punt van het potlood nog even aarzelend over het stembiljet zweven, alsof ik het lot wilde tarten. Want als je eenmaal ergens de rode kleur aanbrengt, moet je doorgaan, anders is je stem ongeldig. Nadat ik uiteindelijk zorgvuldig het vakje met "Nee" had ingekleurd, bekeek ik tevreden het resultaat en vouwde het biljet dubbel. De apotheose was het deponeren van het stembiljet in de daarvoor bestemde stembus. Op het moment dat het stembiljet in de gleuf verdwijnt (niet nadat je nog heel even in het biljet hebt geknepen voordat je het loslaat), weet je dat je stem telt. Je hoort 'm vallen. Het was een mooi moment.
Vanochtend vroeg wandelde ik het stemlokaal binnen. Ik wist al dat nu ook in Amsterdam het stemmen per computer was ingevoerd. Overal in de stad hingen tenslotte posters met de tekst "Amsterdam stemt met de vinger". Jammer. De ervaring van vorig jaar had ik graag nog een keer willen meemaken. Sommige dingen moeten niet gemoderniseerd worden.
