Het Nederlandse Poldermodel wordt alom geroemd. Als ik me goed herinner, is het begrip ergens midden jaren '90 ontstaan, tijdens de Paarse kabinetten. Onze voormalige MP werd met regelmaat gecomplimenteerd over de wijze waarop hij geschillen in den lande wist weg te polderen. Zo van een afstand leek het me altijd wel wat. Gewoon net zo lang met elkaar praten totdat alle plooien zijn gladgestreken en je een akkoord hebt bereikt.
Inmiddels denk ik er heel anders over. Ik vind het niks. Zo zit ik weleens in een overleg bij justitie. Er wordt daar gesproken over de praktische invulling van maatregelen die door Den Haag zijn bedacht, maar in de praktijk op grote praktische problemen voor het bedrijfsleven stuiten of zelfs onuitvoerbaar zijn. Er is een platform in het leven geroepen, waarin alle betrokkenen hun frustraties kwijt kunnen, uiteraard zonder politiek incorrect te worden, maar waar het uiteindelijke resultaat is dat er helemaal niets of bijna niets verandert. De door de overheid bedachte regeling moet natuurlijk gewoon worden uitgevoerd.
Gisteren was het weer zover. Met stijgende verbazing bekeek en beluisterde ik de mensen om mij heen. Sommigen schijnen er een bijna satanisch genoegen in te scheppen zichzelf te horen spreken. De voorzitter was een en al geduld, maar tevens onwrikbaar als het erop aankwam. Meest gebezigde zin: "We nemen het mee."
Polderen is eigenlijk meer een vorm van pamperen. Wat mij betreft schaffen we het af en keren we terug naar de ouderwetse dictatuur. Hoeven we tenminste niet meer zinloos te ouwehoeren. Gewoon doen wat ons gezegd wordt, en ben je het er niet mee eens, hup, de gevangenis in. Wordt het ook weer lekker rustig op de weg. Want op weg naar het overleg stond ik gisteren natuurlijk ook nog in een lange file.
