In mijn straat zijn onlangs de lantaarnpalen vervangen door nieuwe. Met als gevolg dat er gedurende enkele weken grote gaten in de stoep zaten. De verwijderde stoeptegels keurig in stapels ernaast. Waarom het vervolgens een paar weken moest duren voordat de tegels weer werden teruggelegd, wil ik nog even in het midden laten. Het was weliswaar lastig (je wilt tenslotte niet in zo'n gat vallen), maar je kon tenminste normaal wakker worden zonder door werklui te worden gestoord. Zo niet vanmorgen. De stoep werd weer in oude staat teruggebracht.
Het was een gebeurtenis die niet te missen viel.
Dat soort werk start namelijk altijd vroeg in de ochtend. Ik heb nooit begrepen waarom het nodig is om vanaf 7 uur te beginnen met het makan van lawaai. Dat kan toch ook later op de dag als mensen zoals ik niet thuis zijn? Dergelijke ochtenden verlopen volgens een vast stramien. Eerst hoor je dat er een busje in de straat wordt geparkeerd. De schuifdeuren gaan zeker tien keer open en dicht. Steeds met brute kracht. Vervolgens wordt er flink naar elkaar geschreeuwd. Instructies, vermoed ik. Wat volgt, is een pandemonium van lawaai. Tegels die worden gestapeld, geklop van hamers en ander metaalachtig werktuig. Intussen wordt er luidkeels gecommuniceerd. Dat gaat zo een tijdje door, tot een uur of 8. Dan is het van het ene op het andere moment weer stil.
Even later kijk ik uit het raam. Er is niets te zien. Niet alleen niets in de zin van: geen werkmannen, maar ook: geen vorderingen. De stoep ziet er nog precies zo uit als gisteren. Ook als ik een uurtje later de deur achter me dichttrek, is er van de werkmannen geen spoor te bekennen.
En nu maar hopen dat ze het karwei later vandaag alsnog afmaken. Al moet je niet vreemd opkijken wanneer ze dat pas morgenochtend doen. In alle vroegte.
