Een sportwinkel in een winkelcentrum. Het doel is zo´n matje waarop je oefeningen kunt doen. Zoals sit-ups bijvoorbeeld, om de iets teveel verwaarloosde buikspieren weer wat op te kalefateren. Het meisje dat in de winkel helpt, is erg behulpzaam. Geduldig legt ze uit wat de verschillende mogelijkheden zijn. Dat zijn er drie, qua matjes, en na enig beraad wordt een keuze gemaakt.
Ik wil het matje meenemen naar de kassa om te betalen, maar dat mag niet. In plaats daarvan schrijft het meisje een bon uit die ik moet meenemen. Bij de kassa word ik dan verder geholpen. Intussen gaat ze het matje inpakken, en dat krijg ik dan straks pas mee.
Bij de kassa ben ik meteen aan de beurt, en zonder problemen wordt een bedrag van € 19,95 geïncasseerd. Terwijk ik het bonnetje in mijn portemonnee stop, zie ik hoe de zojuist door mij uitgezochte mat op een plank achter de kassa wordt neergelegd, keurig in een plastic tas gestopt. Omdat ik ervan uitga dat het onmiddellijk aan mij zal worden meegegeven, vraag ik er niet direct om. Maar zo´n 30 seconden later, of hoe lang duurt zo iets, vraag ik aan het meisje dat net mijn geld in ontvangst nam, of ik misschien het matje mag meenemen. Het is nu toch van mij, tenslotte.
"Hij staat daar," zeg ik bij wijze van grap.
Ze moet erom lachen, maar ze doet niets. Weer een minuut later, als ik haar duidelijk heb weten te maken dat ik toch echt nu dat matje mee wil nemen, dringt het tot haar door dat ik geen grap maak.
"O, heeft u dàt net afgerekend?"
Eerlijk is eerlijk, hierna wordt de zaak voortvarend opgepakt. Het pakket, waarop -naar nu blijkt- abusievelijk een bon met het exorbitante bedrag van € 99,95 geplakt zit (en laten we wel wezen, dat bedrag had ik niet afgerekend), wordt al rennend weer naar achteren gebracht. Ik kan niet precies zien wat er gebeurt, maar even later komt het kassameisje weer teruggerend. Nu met de juiste sticker erop.
"Alstublieft!", zegt ze, bijna trots.
Ik moet zeggen, het anti-diefstal beleid werkt uitstekend.
