De ijzig koude oostenwind giert dwars door me heen. Toch voel ik me goed. Rechts de golven van de Nieuwe Meer, links de nog kale bossages van de Oeverlanden. In de verte doemt de skyline van Amsterdam-Zuid op. De torens zijn leeg en verlaten op deze kille zaterdag in maart.
In een rustig tempo doe ik mijn rondje. Heen, met wind mee, was het kouder. Omdat ikzelf nog koud was. Nu stroomt het bloed door mijn vingers. Mijn ademhaling is tot rust gekomen. Voorzichtige pas. De souplesse is er nog niet helemaal na de lange winter, maar het komt terug. Langzaam maar zeker.
Langs het water is het stil. Een enkele fietser passeert. Voorovergebogen over het stuur, rode wangen. Op weg naar een voor mij onbekend doel. Dan naderen de eerste tekenen van de stad. De wind doet verwoede pogingen mij terug te blazen, maar krijgt hier geen vat meer op me. In de luwte van de huizen passeert een andere loper. Even een korte knik. Zoals het hoort.
Morgen niet lopen. Dan fiets ik langs de oevers van de Amstel om de roeiers van de Head of the River aan te moedigen. De rust van vandaag zal dan ver te zoeken zijn.
