De film Soldaat van Oranje behoort wat mij betreft tot de beste films die ooit in Nederland zijn gemaakt. Waarom precies kan ik niet goed uitleggen. Misschien door de gedurfde grootschaligheid ervan, of de pompeuze muziek. Misschien is het uit jeugdsentiment, omdat de film mij destijds deed besluiten om in Leiden te gaan studeren. Het kan ook zijn dat het nu, bijna 30 jaar na dato (!), intrigerend is om een jonge Rutger Hauer en Jeroen Krabbé aan het werk te zien. Hoe dan ook, de film is in elk geval briljant vanwege de vele onnavolgbare one-liners. Korte zinnen die in het het dagelijks leven kunnen worden gebruikt, mits op het juiste moment toegepast.
Soms zijn er van die momenten dat je -geheel onverwacht- met iemand wordt geconfronteerd die zijn klassiekers kent. Tijdens een feestje gingen we dineren op een rondvaartboot. Nadat we een tijdje bij de Stopera aan de kade hadden liggen dobberen, in afwachting van het voltallige gezelschap, vertrok de boot.
"We varen!", riep één van mijn collega's.
De manier waarop hij het uitsprak bracht mij tot de conclusie dat dit een kenner moest zijn. Er was echter maar één elegante manier om dat zeker te stellen. Alleen moest zich dan natuurlijk wel zo gauw mogelijk een gelegenheid voordoen. Gelukkig kreeg ik meteen hulp. De buurman van de collega vroeg zich af of er nog wat drankjes zouden doorkomen. Onmiddellijk greep ik mijn kans.
"Afwachten", zei ik droog.
De vette grijns van de collega bevestigde mijn gelijk.
