Opluchting

Onderzoek heeft uitgewezen dat het Internet tot nauwer contact met familie en vrienden leidt en meerwaarde biedt bij belangrijke momenten. De onderzoekers stellen dat internetgebruikers een groter sociaal netwerk hebben dan mensen die alleen offline leven. Een gemiddelde Amerikaan heeft een vrienden- en kennissenkring van 35 mensen, een intensieve internetgebruiker heeft er maar liefst twee meer. Leef je echter helemaal offline dan ken je slechts 30 mensen in je directe sociale omgeving.
Is dat even een opluchting zeg.
Ja, ook voor u, lezer!

Hij staat daar

Een sportwinkel in een winkelcentrum. Het doel is zo´n matje waarop je oefeningen kunt doen. Zoals sit-ups bijvoorbeeld, om de iets teveel verwaarloosde buikspieren weer wat op te kalefateren. Het meisje dat in de winkel helpt, is erg behulpzaam. Geduldig legt ze uit wat de verschillende mogelijkheden zijn. Dat zijn er drie, qua matjes, en na enig beraad wordt een keuze gemaakt.
Ik wil het matje meenemen naar de kassa om te betalen, maar dat mag niet. In plaats daarvan schrijft het meisje een bon uit die ik moet meenemen. Bij de kassa word ik dan verder geholpen. Intussen gaat ze het matje inpakken, en dat krijg ik dan straks pas mee.
Bij de kassa ben ik meteen aan de beurt, en zonder problemen wordt een bedrag van € 19,95 geïncasseerd. Terwijk ik het bonnetje in mijn portemonnee stop, zie ik hoe de zojuist door mij uitgezochte mat op een plank achter de kassa wordt neergelegd, keurig in een plastic tas gestopt. Omdat ik ervan uitga dat het onmiddellijk aan mij zal worden meegegeven, vraag ik er niet direct om. Maar zo´n 30 seconden later, of hoe lang duurt zo iets, vraag ik aan het meisje dat net mijn geld in ontvangst nam, of ik misschien het matje mag meenemen. Het is nu toch van mij, tenslotte.
"Hij staat daar," zeg ik bij wijze van grap.
Ze moet erom lachen, maar ze doet niets. Weer een minuut later, als ik haar duidelijk heb weten te maken dat ik toch echt nu dat matje mee wil nemen, dringt het tot haar door dat ik geen grap maak.
"O, heeft u dàt net afgerekend?"
Eerlijk is eerlijk, hierna wordt de zaak voortvarend opgepakt. Het pakket, waarop -naar nu blijkt- abusievelijk een bon met het exorbitante bedrag van € 99,95 geplakt zit (en laten we wel wezen, dat bedrag had ik niet afgerekend), wordt al rennend weer naar achteren gebracht. Ik kan niet precies zien wat er gebeurt, maar even later komt het kassameisje weer teruggerend. Nu met de juiste sticker erop.
"Alstublieft!", zegt ze, bijna trots.
Ik moet zeggen, het anti-diefstal beleid werkt uitstekend.

Polderen

Het Nederlandse Poldermodel wordt alom geroemd. Als ik me goed herinner, is het begrip ergens midden jaren '90 ontstaan, tijdens de Paarse kabinetten. Onze voormalige MP werd met regelmaat gecomplimenteerd over de wijze waarop hij geschillen in den lande wist weg te polderen. Zo van een afstand leek het me altijd wel wat. Gewoon net zo lang met elkaar praten totdat alle plooien zijn gladgestreken en je een akkoord hebt bereikt.
Inmiddels denk ik er heel anders over. Ik vind het niks. Zo zit ik weleens in een overleg bij justitie. Er wordt daar gesproken over de praktische invulling van maatregelen die door Den Haag zijn bedacht, maar in de praktijk op grote praktische problemen voor het bedrijfsleven stuiten of zelfs onuitvoerbaar zijn. Er is een platform in het leven geroepen, waarin alle betrokkenen hun frustraties kwijt kunnen, uiteraard zonder politiek incorrect te worden, maar waar het uiteindelijke resultaat is dat er helemaal niets of bijna niets verandert. De door de overheid bedachte regeling moet natuurlijk gewoon worden uitgevoerd.
Gisteren was het weer zover. Met stijgende verbazing bekeek en beluisterde ik de mensen om mij heen. Sommigen schijnen er een bijna satanisch genoegen in te scheppen zichzelf te horen spreken. De voorzitter was een en al geduld, maar tevens onwrikbaar als het erop aankwam. Meest gebezigde zin: "We nemen het mee."
Polderen is eigenlijk meer een vorm van pamperen. Wat mij betreft schaffen we het af en keren we terug naar de ouderwetse dictatuur. Hoeven we tenminste niet meer zinloos te ouwehoeren. Gewoon doen wat ons gezegd wordt, en ben je het er niet mee eens, hup, de gevangenis in. Wordt het ook weer lekker rustig op de weg. Want op weg naar het overleg stond ik gisteren natuurlijk ook nog in een lange file.

Audiotheek

Zojuist de "Koot & Bie Audiotheek" aangeschaft. Alle langspeelplaten van het Simplisties Verbond in 1 box. De inhoudsopgave in het boekje is veelbelovend en roept onmiddellijk herinneringen op. "Roomservice", "Haar antwoordapparaat", "Zwolle Zonder Dollen", "Rozen, rumbonen en rode wijn", en niet te vergeten "Het Panel", met "bepaalde dingetjes" en ga zo maar door. Eigenlijk hoef ik de audiotheek niet eens aan te schaffen, want veel van de conferences ken ik uit mijn hoofd. En wel hierom...

Ik verheug me er nu al op ze straks integraal af te luisteren. Maar eerst ben ik een paar dagen daar waar veel sneeuw ligt. Even in retraite. Alhoewel, ik kan ze natuurlijk meenemen in het cd hoesje, voor in de auto, als we van het hotel naar de piste rijden en terug. Krijg nu al ballen in me buik.

Nieuwe look

Heb een beetje met de lay-out zitten spelen. Kortom, het gaat nu even over de vorm, de inhoud komt later weer. Voorlopig ben ik hier wel tevreden mee, geloof ik. Zou het nog mooier worden als je er maar lang genoeg naar kijkt?

Roestig

Mijn Marokkaanse buurman heeft een gevleugelde uitdrukking, die hij te pas en te onpas gebruikt, als je hem tegenkomt.
"Roestig!", roept hij dan.
En terwijl hij dat twee tot drie keer herhaalt, kijken twee donkerbruine ogen je doordringend, maar niet onvriendelijk aan.
"Ja ja, rustig aan vandaag!", lach ik dan terug.
Na deze conversatie, die hem de bijnaam Roestig heeft opgeleverd, vervolgen we ieder onze weg. Ik heb eigenlijk wel met Roestig te doen. Vaak dwaalt hij wat doelloos door de buurt, zijn ziel onder zijn arm. Werken doet hij niet. Misschien is hij al met pensioen, maar ik ben er niet helemaal zeker van. Toch moeilijk om zijn leeftijd te schatten. Hij mag van mij nog jaren naast me wonen, het is over het algemeen vrij rustig bij de buren, maar eigenlijk zou hij natuurlijk beter in een of andere Medina kunnen wonen. Op een plek waar de mensen hem verstaan.
Maar goed.
Vanmiddag, toen ik thuiskwam met de zaterdagse boodschappen, kwam ik hem tegen in het portiek. Hij legde zijn hand op mijn arm. Ik verwachtte een welgemeend "roestig", maar dit keer kwamen er hele zinnen. Het was duidelijk dat er iets aan de hand was. Helaas verstond ik er bijna geen woord van.
"Ik begrijp het niet, wat bedoelt u?"
Hij begon opnieuw, en deed nu echt zijn best zich verstaanbaar te maken. Ik ving een paar woorden op.
Islam. Vlees. Goed. Rustig. Straks.
Vervolgens knikte hij me toe en liep weg, mij in vertwijfeling achterlatend. Ik ging er van uit dat het me nooit duidelijk zou worden, maar een half uur later werd er aangebeld. Het was Roestig. In zijn hand een pakketje diepgevroren vlees. Het was voor mij bedoeld. Ik was er nog niet helemaal zeker van, dus ik vroeg of het om te eten was. Dat bleek inderdaad de bedoeling.
"Koken", zei Roestig. Lang koken. Dan eten. Islam. Feest. Hij keek me nog een keer doordringend aan. Ineens herinnerde ik me de beelden op het Journaal van enkele dagen geleden. Doden in Mekka vanwege een of andere belangrijke religieuze gebeurtenis. Dit had er vast mee te maken. Ik maakte duidelijk dat ik het had begrepen. Toen knikte hij me tevreden toe en ging zijn huis weer binnen.
Om de een of andere reden voelde ik me vereerd.
Maar ook een cultuurbarbaar.

Spoorloos

Ergens eind jaren '80 zaten ik met mijn toenmalige geliefde in een bioscoop in Leiden. We keken naar de film "Spoorloos", gebaseerd op een boek van Tim Krabbé. Ik had destijds nog nooit iets van hem gelezen. Dat is vandaag de dag wel anders. Elk nieuw door Tim Krabbé geschreven boek wordt meteen door mij gekocht en vervolgens onmiddellijk verslonden. Het is briljant proza. Als ik filmmaker was, zou ik dolgraag zijn boek "Vertraging" verfilmen, over een uit de hand gelopen wandeling in Australië. Of het korte verhaal "De Matador", uit zijn vroege jaren. Een paar bladzijden slechts, de rillingen gieren door je lijf. En dan heb ik het nog niet eens over "De Renner". Batüwü-Griekgriek. De kenners weten genoeg.
Maar dat alles wist ik destijds in de bioscoop nog niet. De enige twee andere bezoekers hadden de zaal al na een kwartier verlaten, dus wij zaten samen moederziel alleen, op de achterste rij. Ik was gefascineerd. Een prachtige film, die na het onschuldige begin steeds beklemmender werd. Nietsvermoedend liet ik mij meevoeren naar het nietsontziende slot. Dat kwam zo hard aan, dat ik daarna zeker een week niet heb kunnen slapen. Ik heb het nooit aangekund de film opnieuw te zien. Wel de (uitermate slappe) Amerikaanse remake, maar daar is het slot dan ook aangepast aan de Hollywood normen. Amerikanen houden tenslotte van een happy-end.
Ik moest er vandaag weer aan denken bij het lezen van dit bericht. Omdat ik de afloop van de film niet wil verraden, zal ik het bericht hier niet verklappen. Maar heb je "Spoorloos" al eens gezien, of kan je het verder helemaal niet schelen, klik dan op de link en lees wat je kunt ondergaan tegen betaling van een bedrag van 75 euro. Ik zeg u dit, nog in geen duizend jaar. Over mijn lijk.

Zweven

Een koude winterochtend aan zee. Ik word gewekt door de piepjes van mijn horloge. Het is vroeg, acht uur, vaag herinner ik mij de avond ervoor. Een genoeglijk diner, veel te laat gemaakt. Mijn hoofd bonkt, maar ik heb mezelf een belofte gedaan. Niet voor niets heb ik mijn loopspullen meegenomen. Opstaan, maillot aan, thermo hemd, sweater, loopschoenen vastmaken, niet aarzelen, direct naar buiten.
Het hotel beneden is verlaten, op een van de obers na. Al keurig in pak, maar ook nog niet helemaal wakker zo te zien. Zijn blik verraadt bewondering, of is dat de projectie van mijn verbeelding? Het schemert nog, buiten is het koud, een zachte bries ruist door de bomen die hier staan. Ik zet een voorzichtige looppas in. Rustig beginnen. Ik neem de hoofdweg richting het strand. Niemand te zien. Iedereen ligt nog op een oor. Ik besluit er niet aan te denken en probeer me te concentreren op mijn looppas.
Lange, regelmatige stappen. Vlak voor de strandopgang ligt een klein duin. Mijn hart bonkt vervaarlijk. Bovenop zie ik de zee. Een bleek voorzichtig winterzonnetje verlicht de zandvlakte die zich voor mij uitstrekt. Het waait nu wat harder, maar ik heb het niet langer koud. Naarmate de vloedlijn nadert, wordt het zand harder. Vreemdsoortige creaties van opwaaiend zand stuiven onder mijn voeten door. Opspattend water, ik voel schelpen knisperen. Mijn ademhaling wordt rustiger. Stap voor stap worden lichaam en geest gereinigd, de hoofdpijn verdwijnt. In de verte nadert een strandpaal, nee, het is een andere loper. Meer dan een gestalte zie ik niet, een opgestoken hand. Hij blijft meer landinwaarts. Of is het een zij? Ik zal het nooit weten.
Langzaam word ik één met mijn omgeving. Rechts de duinenrij, links de zee. Ik heb mijn ritme gevonden. Het strand is als een zacht tapijt, prettig mee verend met mijn pas. Alleen op de wereld met de elementen. De werkelijkheid van alle dag is heel even ver weg. Ik stel het keerpunt nog even uit. Niet meer versnellen, niet meer vertragen, niet moe worden, lichtvoetig zweven, oneindige eindeloosheid.

Documentaire

Het fascinerende in de documentaire "Het schitterende scherm" vond ik niet eens zozeer de oude beelden van vroeger. Zoals de nog onbebrilde Harmen Siezen, die in Smilde een vader van een van de gegijzelde kinderen interviewt. Of Joop van Zijl in Nieuw Guinea, vlak voordat Nederland er afstand van moest doen, die in korte broek een Nederlandse soldaat de groeten laat doen aan het thuisfront. Nee, het waren de beelden van nu. Een blik achter de schermen bij de totstandkoming van het nieuws. De voltallige redactie die zich in een kringgesprek het hoofd breekt over de vraag of je de moordenaar van Theo van Gogh als "dader" kunt bestempelen terwijl die nog niet is veroordeeld. Of het gesprek met de allochtone medewerker. Hij wil duidelijkheid, maar waarover? Het blijft een raadsel. Nieuws wordt nog steeds gemaakt, zoveel wordt wel duidelijk uit de documentaire, het is een boeiend proces. Alleen van dat halfzachte jaren '70 gepraat op de redactie zou ik helemaal gek worden.

50 jaar Journaal

Sommige nieuwslezers waren kennelijk zo goed, dat je ze volledig vergeet. Rien Huizing is er zo één. Toen ik zijn gezicht weer zag, was het alsof er ergens een deurtje in mijn geheugen werd geopend. Daar zou ik uit mezelf nooit meer zijn opgekomen. En nieuwslezen kan hij nog steeds. Kan hij Philip Freriks niet vervangen? Hebben we tenminste weer een echt Nederlandstalig nieuws. Trouwens, hier kun je oude Journaal fragmenten bekijken, of stemmen op je favoriete presentator.

Portret

Ik kan best een hele week niks drinken. Maar ja, dat komt er dan vaak niet van. Aldus Peter van Straaten, vanavond in "Een gelukkige hand", een prachtig portret, uitgezonden door de VPRO. Hij omschrijft zichzelf daarin als een saaie man, maar ik dacht: lijkt me best gezellig om een wijntje mee te drinken.
Mooie televisie. Zo zou het vaker gemaakt mogen worden.

Piratpartiet

Vandaag in het nieuws: een groep Zweedse downloaders start een politieke partij, de Piratpartiet. Volgens The Inquirer zijn de Zweden het zat om afgeschilderd te worden als criminelen en terroristen, omdat zij bestanden via peer-to-peer programma's uitwisselen. Ze zijn ervan overtuigd dat een paar individuen en een paar enorme bedrijven er alles aan doen om de privacy van burgers te beperken en grote winsten op te strijken. De partij vindt verder dat informatie helemaal vrij moet zijn, want als de ontwikkelde landen het auteursrecht afschaffen, dan sterven de ontwikkelingslanden niet langer van de honger.
Tsja.
Ze houden in Zweden de gemoederen aardig bezig met dit onderwerp (zie mijn eerdere posting daarover). Op zichzelf is dit een aardige pr stunt, maar ze slaan natuurlijk wel een beetje door. Die link met de honger in Afrika hadden ze beter achterwege kunnen laten, want dat lijkt me meer ingegeven om sympathie te winnen. Afschaffing van het auteursrecht daarentegen vind ik een uitstekend idee, zoals ik al eerder schreef.

Gedachte

Wie zwijgt waar gesproken moet worden
Stemt toe en zwijgt voor altijd

Geen idee of ik dit nou ergens las,
of dat ik het zelf heb verzonnen.
Je leest wat af, tenslotte.

Ladies night

Oudjaarsdiner op een mooie, sfeervolle locatie in Brussel. Een zestal Engelstalige dames op leeftijd aan een naburige tafel trekt de aandacht. Terwijl wij met de eerste ronde bezig zijn (paté de foie gras, bijna taboe in Nederland, maar bij onze Zuiderburen mag je je er gelukkig nog schaamteloos aan verlustigen) moeten de dames beslissen wat te drinken. De wijnkaart is meer dan uitstekend, maar de order is barbaars: gin-tonic. Intussen zijn ze druk aan het sms-en, naar wij veronderstellen met het thuisfront, maar het zouden ook geheime minnaars kunnen zijn. Alhoewel, dat lijkt uitgesloten. Gezien hoe ze zijn, de dames. Het is in elk geval een tijdje lekker rustig ter linkerzijde, want tijdens het sms-en praten ze niet met elkaar.
De dames blijken even later niet van foie gras te houden, en ook de tweede ronde (een prettige vissoep met Sint-Jacobschelpen) is niet aan ze besteed. Wel een tweede ronde gin-tonic, en niet veel later een derde, die gelijk met de champagne sorbet arriveert. Dat gaat er dan eindelijk soepel in, maar champagne sorbet en gin gaan natuurlijk ook prima samen. Wij vragen ons inmiddels af wat ze van de hoofdschotel zullen vinden (een fijn stukje ree), maar dan blijjkt dat de kok speciaal voor de dames een kipfiletje heeft gebakken. Tevreden peuzelen ze het op.
Eigenaardig.
Terwijl we naar het middernachtelijk uur kruipen, vraag ik me af hoe het met de integratie is gesteld. We worden bediend door een mooie negerin, die eerst Frans, maar later ook onvervalst Vlaams blijkt te spreken. De half Arabische eigenaar van de zaak doet enorm zijn best, ergens verderop klinkt Amerikaans en naast ons Engels, wat later Iers blijkt te zijn. En verder veel Vlaams-Frans. Het is inmiddels een gezellige boel, gaat prima zo. Maar even later op de Grote Markt maakt een kleine groep Marokkanen amok en wordt door de oproer politie uit elkaar gedreven. Lege champagne flessen worden in de richting van de rijkswachters gegooid. Een groep Vlamingen roept iets anti-frans. Wij maken ons uit de voeten en delen door onszelf meegebrachte sterretjes uit. Dat hebben ze in België kennelijk nooit eerder gezien. Als de mensen doorkrijgen dat we aan het uitdelen zijn, zijn we ze in een mum van tijd kwijt. Er worden zelfs foto's van gemaakt.
Vrede op aarde, zeggen we er maar bij.