Oudjaarsdiner op een mooie, sfeervolle locatie in Brussel. Een zestal Engelstalige dames op leeftijd aan een naburige tafel trekt de aandacht. Terwijl wij met de eerste ronde bezig zijn (paté de foie gras, bijna taboe in Nederland, maar bij onze Zuiderburen mag je je er gelukkig nog schaamteloos aan verlustigen) moeten de dames beslissen wat te drinken. De wijnkaart is meer dan uitstekend, maar de order is barbaars: gin-tonic. Intussen zijn ze druk aan het sms-en, naar wij veronderstellen met het thuisfront, maar het zouden ook geheime minnaars kunnen zijn. Alhoewel, dat lijkt uitgesloten. Gezien hoe ze zijn, de dames. Het is in elk geval een tijdje lekker rustig ter linkerzijde, want tijdens het sms-en praten ze niet met elkaar.
De dames blijken even later niet van foie gras te houden, en ook de tweede ronde (een prettige vissoep met Sint-Jacobschelpen) is niet aan ze besteed. Wel een tweede ronde gin-tonic, en niet veel later een derde, die gelijk met de champagne sorbet arriveert. Dat gaat er dan eindelijk soepel in, maar champagne sorbet en gin gaan natuurlijk ook prima samen. Wij vragen ons inmiddels af wat ze van de hoofdschotel zullen vinden (een fijn stukje ree), maar dan blijjkt dat de kok speciaal voor de dames een kipfiletje heeft gebakken. Tevreden peuzelen ze het op.
Eigenaardig.
Terwijl we naar het middernachtelijk uur kruipen, vraag ik me af hoe het met de integratie is gesteld. We worden bediend door een mooie negerin, die eerst Frans, maar later ook onvervalst Vlaams blijkt te spreken. De half Arabische eigenaar van de zaak doet enorm zijn best, ergens verderop klinkt Amerikaans en naast ons Engels, wat later Iers blijkt te zijn. En verder veel Vlaams-Frans. Het is inmiddels een gezellige boel, gaat prima zo. Maar even later op de Grote Markt maakt een kleine groep Marokkanen amok en wordt door de oproer politie uit elkaar gedreven. Lege champagne flessen worden in de richting van de rijkswachters gegooid. Een groep Vlamingen roept iets anti-frans. Wij maken ons uit de voeten en delen door onszelf meegebrachte sterretjes uit. Dat hebben ze in België kennelijk nooit eerder gezien. Als de mensen doorkrijgen dat we aan het uitdelen zijn, zijn we ze in een mum van tijd kwijt. Er worden zelfs foto's van gemaakt.
Vrede op aarde, zeggen we er maar bij.
