Het Weer Alarm

Een paar weken geleden liep het hele land vast door een paar sneeuwbuien. Dat zou ons - georganiseerd als we zijn - niet nog een keer overkomen. Dus toen er gisteren opnieuw een sneeuwfront in aantocht was, werd direct een Weer Alarm afgekondigd. Als je niet de weg op hoeft, word je geadviseerd thuis te blijven. Kennelijk hebben veel mensen daar gehoor aan gegeven, want het bleek allemaal reuze mee te vallen, maar erg bevredigend vind ik het niet.
Bij een Weer Alarm verwacht ik dramatische toestanden. Het leger wordt ingezet. Die jongens moeten tenslotte een beetje behoorlijk getraind worden voor de barre omstandigheden in Afganistan. Zodra het Weer Alarm is afgekondigd, worden alle wegen hermetisch afgesloten. Alleen ambulance en politie mag er nog door. Ieder ander voertuig dat de afzetting tracht te passeren, zal zonder pardon kapot worden geschoten. De media wordt toegestaan afschrikwekkende filmbeelden te maken, zodat iedereen die zo verstandig was thuis te blijven zich kan verlustigen aan bloederige taferelen. Dan hebben we tenmiste ook weer eens iets om naar uit te kijken. Nu moesten we het doen met een eenzame reporter die huis en haard had verlaten om verslag te doen van een tiental gestrande passagiers op Rotterdam centraal. Wat je noemt een anti-climax.

Witte kerst (2)

Zo mooi was het vandaag. Gewoon vanuit het keukenraam genomen. Zouden ze bij het weerbericht vanavond ook zulke leuke plaatjes van kijkers laten zien?

Witte kerst

Elke dag worden wij uitvoerig bijgepraat over het weer. Het gekke is, het gaat vooral over hoe het weer vandaag was. Alle zonnenschijn, regenbuien, mist of wat dan ook dat ons de afgelopen 24 uur plezierde, teisterde of gewoon onverschillig liet, wordt nog eens uitvoerig behandeld. Dat alles gelardeerd met satellietbeelden en door kijkers ingezonden foto's. Zelfs als er een ramp gebeurt, waardoor al het andere nieuws wijkt, is er toch altijd nog een weerbericht. Ik heb dat nooit helemaal begrepen. Eerst kijken naar het weer van gisteren, en dan een voorspelling aanhoren die meestal niet klopt.
"Ik weet het niet," hoorde ik Erwin Krol zelfs onlangs zeggen.
Zeg dan niks, denk ik dan.
Een paar dagen geleden deden de weertypes hun uiterste best ons te doen geloven dat er op Tweede Kerstdag wel eens wat sneeuw zou kunnen vallen. Het was bijna aandoenlijk. Zij verheugden zich natuurlijk ook op een witte kerst. Maar het gebeurde niet. Het leek wel herfst, zo warm was het. Nu sneeuwt het dan toch. De bomen zijn mooi wit. Een dag te laat, maar de weermannen en -vrouwen hebben daar vast een goede verklaring voor, als ze vanavond bespreken waarom het vandaag ging sneeuwen.

Panini

Over de Panini lunchroom op de Amstelveenseweg zijn op Iens gemengde commentaren te lezen. De werkelijkheid is mooier. Althans, in mijn geval. Want de volgens velen meestal gestresste Italiaanse eigenaar behandelt mij altijd met alle égards. Geen idee waar ik het aan verdiend heb, want zo vaak kom ik er niet. Misschien het gebrekkige Italiaans dat ik mij zo nu en dan weet te herinneren. In elk geval is een bezoekje altijd goed voor vertier. Vanmiddag begint het al bij het op slot zetten van de fiets. Een verliefd stel dartelt naar buiten. Ze zijn, zo maak ik op uit de wijze waarop ze afscheid nemen, wel getrouwd, maar niet met elkaar. Ik vermoed dat ze nu ieder voor zich naar hun eigen gezin gaan om de kerstdagen door te brengen. "Niet of nooit geweest", zongen de Acda's jaren geleden al.
Binnen is het rustig. Ik hang mijn jas over de stoel, maar dat is niet de bedoeling, deze wordt onmiddellijk naar een daarvoor bestemd haakje verplaatst. Alfredo neemt de tijd om de bestelling op te nemen en leunt amicaal op mijn schouder. Het mag dit keer in tweeën. Eerst iets drinken, dan pas de broodjes. We hebben geluk, want is al bijna half 3, en dan gooit Alfredo de tent meestal dicht. Zo ook vandaag. Als wij net aan het broodje zijn begonnen, wil een meisje bij het raam "nog een keer hetzelfde". Alfredo is er niet van gediend. Onmiddellijk klapt hij het bordje "gesloten" voor de deur en worden de lampjes van de kerstverlichting bij het raam uitgedraaid. Maar voor mij alle tijd. Hij komt nog even informeren of alles "buono" was. Even later bij het afrekenen krijg ik zelfs - op z'n Italiaans - een stevige hand.
"Buon Natale. A la prossima!"
Je hoeft niet naar La Bella Italia om je soms een klein beetje mediterraan te voelen.

Digitale wonderwereld (2)

Ruim een jaar geleden kocht ik een iPod. Zo ongeveer het mooiste dat een mens digitaal kan overkomen. Verder bezoek ik uiteraard regelmatig de website van Apple om me te verlustigen aan al het moois dat daar te koop is. De nieuwste iMac heb ik een aantal keer bijna besteld. Heeft natuurlijk weinig zin - en ik doe het dus ook niet - omdat we medio volgend jaar op reis gaan. Met de iBook redden we het voorlopig prima.
Maar goed.
Tussen de goedbedoelde of commercieel handige kerstwensen zit deze week een mail van Apple. Onder de welluidende titel "De perfecte combinatie" wordt mij aangeraden een iMac aan te schaffen. Handig in combinatie met de iPod, aldus Apple.
"Goh, wat attent van ze", bedenk ik aanvankelijk in al mijn onschuld.
Maar zo onschuldig is het natuurlijk niet. Apple weet precies wanneer ik de website bezoek, welke pagina's ik precies bekijk, hoe lang ik dat doe, of ik de aan mij gezonden mail open of niet, enzovoorts. Als je er goed over nadenkt, is dat best eng. Zeker in de wetenschap dat vanaf 1 januari a.s. de Wet Vorderen Gegevens in werking treedt. Vanaf die datum kan alle informatie die ergens wordt opgeslagen, door Justitie worden opgeëist. Bijvoorbeeld informatie over TV programma's die via internet worden uitgezonden. IPTV stelt providers namelijk in staat om precies bij te houden wie naar welke programma's kijkt en hoe lang. Handig om de reclameblokken daarop af te stemmen, maar ook handig voor justitie, die deze gegevens straks mag opvragen.
En of het allemaal nog niet genoeg is, heeft het Europees Parlement onlangs ingestemd met het principe van de bewaarplicht: providers worden straks ook verplicht een schat aan gegevens over hun klanten gedurende lange tijd te bewaren. Gegevens die over het algemeen nu nog niet bewaard worden.
Tijdens de donkere dagen voor kerst doen we graag vroeg de gordijnen dicht. Maar dat kan alleen nog analoog, in de digitale wonderwereld kijken overheid en adverteerders graag mee. Een sombere gedachte, zelfs als je niets te verbergen hebt.

Uit eten

In Amsterdam stikt het van de leuke tentjes om iets te eten of te drinken. Keuze genoeg. Maar als je tijdens het zaterdagse boodschappenrondje even snel iets wilt drinken zonder daarbij grote omwegen te maken, zijn de keuzemogelijkheden wat beperkter. Tegenover de winkel met Alessi spullen zit zo'n zaak. Je kunt er vietnamese loempia's krijgen, maar de twee keer dat we die bestelden, was het vet niet opgewarmd en konden we niets te eten krijgen. Als de keuken wel warme etenswaren serveert, werkt de afzuiging meestal niet zo goed, met als gevolg van die vetwalmen. Zoiets dus.
Onlangs streken we er neer voor een wijntje. Het was zaterdagmiddag, rond een uur of 5. De zaak was bijna leeg, en dat is lekker als je even ongestoord wat wilt drinken. Bij het raam zat een gezin. Vader, moeder en een zoon van puberleeftijd. Het joch staarde verveeld voor zich uit en nam geen deel aan de discussie die zijn ouders voerden. Het ging over wat ze zouden bestellen. Vader was niet tevreden over het gebodene en liet dat duidelijk merken. Wij waren later binnengekomen, maar tegen de tijd dat de eigenaar onze wijn op tafel zette, was er bij de buren nog geen keuze gemaakt. Korte tijd later stond de vader op.
"Ik ga naar de wc, bestel jij maar wat."
De moeder slaakte een diepe zucht.
"Hè Jan, nou zijn we een keer gezellig uit eten met zijn 3-en, weet jij het weer te verpesten."

Hongerwinter

Zodra je dezer dagen een winkel binnenstapt dan voel je het meteen. Er hangt iets in de lucht. Het begint al een paar weken voor de kerstdagen. De mensen worden zenuwachtig. Als je goed oplet, dan zie je de verschillen. Er zijn net iets meer vakkenvullers dan anders, het winkelpersoneel doet druk, bezoekers praten harder, lopen gestresst heen en weer en botsen tegen je op, omdat ze alleen maar aandacht voor het boodschappenlijstje hebben en net iets te hard de bocht om willen. Ze zijn allemaal in paniek. Gelukkig wordt iedereen in de gelegenheid gesteld om vooral in paniek te blijven. Want de laatste week voor kerst zijn de winkels ook elke avond open. Terecht natuurlijk. Want stel je voor dat tijdens de kerstdagen de ijskast niet tot de nok toe gevuld is. De hongerwinter van 2005 zou genadeloos toeslaan.

Dure grap

Een vrouw uit Chigaco moet van een federaal beroepshof een boete van 22.500 dollar betalen, omdat ze 30 nummers via het programma Kazaa op internet beschikbaar had gesteld. Haar verweer dat ze de nummers alleen maar had gedownload om te bepalen welke cd's ze wilde kopen, werd verworpen. Overigens bezat het gezin rond de 250 cd's. Kennelijk waren ze financieel niet in staat zich behoorlijk te laten bijstaan door een advocaat. Dan had de disproportionaliteit van deze maatregel wellicht beter voor het voetlicht gebracht kunnen worden. Alhoewel, met die Amerikanen weet je het natuurlijk maar nooit. Een bedrag van 750 dollar per nummer vindt de rechter daar kennelijk normaal. Als uitgever zou ik het wel weten. Dan ben je natuurlijk gek om nog een cd met 15 nummers aan te bieden voor slechts 20 euro. Dat is een koopje.

Hip

Om er bij te horen, moet je tegenwoordig een beetje hip gekleed gaan. Strak is het motto. Met van die nep voetbalschoenen eronder, en natuurlijk zo’n vestje over het al even strakke shirt. Een tijdje geleden besloot ik dat ik beslist ook zo’n outfit nodig had. Vol goede moed begaf ik mij dan ook op een regenachtige zaterdagmiddag naar een zaak waar je dergelijke kleding kunt kopen. Bij binnenkomst was het wat donker, maar aan de muziek te horen, zat ik goed. De verkoper monsterde mij met een geamuseerde blik. Een beginner, zag je hem denken. Met geroutineerde handigheid kreeg ik het ene na het andere outfitje aangereikt in het kleedhokje. Behalve mijn ondergoed, moest alles zo ongeveer wel worden vervangen. Maar gelukkig valt er nog wel wat te kiezen. Je hebt hip en hip. Fel groen dus niet, maar zwart leek me wel ok. Twee soorten vestjes, van die super coole schoenen uiteraard, en ook nog maar een nieuwe spijkerbroek met flitsende snit. Een uur later en vele euros lichter verliet ik tevreden het pand.

Enkele dagen later was de tijd gekomen om de nieuwe outfit op de zaak te showen. Je mag elke dag aantrekken wat je wilt, maar de vrijdag leek mij een goed moment. Zo vlak voor het weekend is iedereen toch wat meer vergevingsgezind dan op de maandag, zal ik maar zeggen. De schoenen liepen verrassend lekker, maar de broek leek me toch wel wat aan de strakke kant. Niet zeuren, wie mooi wil zijn, moet pijn lijden, zo had ik altijd begrepen uit de bladen die vrouwen daarvoor lezen. Dus hup, buik in.
Een vrouwelijke collega keek me lichtelijk verwonderd aan bij binnenkomst.
“Zo, wat ben jij hip!”, had ik als opening verwacht.
Het liep anders.
"Zeg, jij was toch flink aan het hardlopen de laatste tijd?"
Dat was helemaal waar, maar sommige dingen gaan nou eenmaal niet zo snel als je zou willen dat ze gaan.
"Enne, vestjes zijn alweer uit hoor," voegde ze er nog met een knipoog aan toe.

Imagine

Op een dag als deze realiseer ik me pas goed het begrip tijd. Het is 25 jaar geleden. Ik was een groot fan en 15 jaar oud. We zaten met het gezin voor de televisie. Het NOS journaal. John Lennon doodgeschoten. Ik huilde. Of wil ik me dat graag zo herinneren?

But listen to the colours of your dreams (Tomorrow never knows)

Bellen op de fiets

Bellen op de fiets wordt bestraft. Toch even schrikken, zo'n nieuwsbericht. Zou je geen belsignalen meer mogen geven aan domme toeristen die niet uitkijken bij het oversteken. Bij nadere lezing blijkt het echter om mobiel bellen op de fiets te gaan. Rondrijden in de auto of op de fiets en bellen tegelijk is gevaarlijk, aldus de Minister van V&W. Buiten het feit dat de bestuurder een hand tekort komt om richting aan te geven of te schakelen, dwaalt de aandacht van het rijden af naar het telefoongesprek.
Tsja, wat hiervan te zeggen.
Volgens mij moet men zich eens druk gaan maken om zaken die er werkelijk toe doen. Eerder deze week was er weer zo'n VVD blaaskaak op televisie om het blowverbod te verdedigen. Blowen stinkt, aldus de parlementariër. Dat is op zich waar, maar van de sigaren die Maxime Verhagen rookt, ga je evengoed over je nek. Of van sommige parfums. Zoals onlangs in de schouwburg, bij een prachtig toneelstuk met Pierre Bokma en Annet Malherbe in de hoofdrollen. Mijn plezier werd behoorlijk vergald doordat op de rij voor mij een zwaar geparfumeerde mevrouw zat, waardoor haar nabije omgeving de hele avond de adem moest inhouden. Daar kan ik me heftig over opwinden, maar het lijkt me toch niet iets waar je je als volksvertegenwoordiger druk over zou moeten maken. Want vieze parfum of een joint is feitelijk hetzelfde, qua overlast.
Maar goed, straks dus niet meer mobiel bellen op de fiets. Zouden we nog wel mogen sms-en? Of Podcasten? Of naar mooie vrouwen kijken? Daardoor dwaalt de aandacht tenslotte ook af van het fietsen op zich. Gelukkig heeft iemand intussen bedacht hoe je je I-Pod kunt opladen terwijl je fietst. Daar word ik dan weer een beetje blij van.

Klein Leed

Fietsen is niet altijd alles. Van de week zomaar een lekke band. Gelukkig zit vlakbij de zaak een fietshersteller, waar ook zo'n buitenpomp aanwezig is. Helaas blijkt die rond sluitingstijd al afgesloten. Dus, band oppompen kan niet meer, en ze willen de fiets ook niet meer aannemen voor reparatie.
"We gaan sluiten meneer."
Dan maar met de tram naar huis, want lopen is net even te ver. Bovendien regent het. Ik wandel naar het Koningsplein. Daar eenmaal aangekomen blijkt er een stremming te zijn. Er rijden geen trams door de Leidsestraat richting Zuid.
Het gaat steeds harder regenen.
Gelukkig is daar dan nog lijn 6, die vanaf het Leidseplein via de Overtoom gaat. Het is even doorbijten, lijn 6 rijdt maar eenmaal per half uur en stopt niet echt voor de deur, maar als ik er straks eenmaal in zit, is het ergste leed geleden.
Terwijl in de verte de tram nadert, realiseer ik mij dat mijn portemonnee nog op de zaak ligt.

Vuilnisbak

Design is een mooi iets, maar praktisch is anders. Neem nou onze design vuilnisbak. Staat mooi strak te wezen in de keuken, maar o wee als de vuilniszak moet worden vervangen en deze te vol is. Het is een hele worsteling, elke week weer, om de vuilniszak uit de stalen bak te krijgen. Gelukkig zijn we niet de enigen. Op Bieslog is een prachtig filmpje te zien over het leeghalen van een vergelijkbaar exemplaar (de onze is mooier, natuurlijk). Trouwens een aanrader, de vodcast van Wim de Bie. Een mooie soms dagelijkse vervanging voor het aloude Keek op de Week.