Mijn Marokkaanse buurman heeft een gevleugelde uitdrukking, die hij te pas en te onpas gebruikt, als je hem tegenkomt.
"Roestig!", roept hij dan.
En terwijl hij dat twee tot drie keer herhaalt, kijken twee donkerbruine ogen je doordringend, maar niet onvriendelijk aan.
"Ja ja, rustig aan vandaag!", lach ik dan terug.
Na deze conversatie, die hem de bijnaam Roestig heeft opgeleverd, vervolgen we ieder onze weg. Ik heb eigenlijk wel met Roestig te doen. Vaak dwaalt hij wat doelloos door de buurt, zijn ziel onder zijn arm. Werken doet hij niet. Misschien is hij al met pensioen, maar ik ben er niet helemaal zeker van. Toch moeilijk om zijn leeftijd te schatten. Hij mag van mij nog jaren naast me wonen, het is over het algemeen vrij rustig bij de buren, maar eigenlijk zou hij natuurlijk beter in een of andere Medina kunnen wonen. Op een plek waar de mensen hem verstaan.
Maar goed.
Vanmiddag, toen ik thuiskwam met de zaterdagse boodschappen, kwam ik hem tegen in het portiek. Hij legde zijn hand op mijn arm. Ik verwachtte een welgemeend "roestig", maar dit keer kwamen er hele zinnen. Het was duidelijk dat er iets aan de hand was. Helaas verstond ik er bijna geen woord van.
"Ik begrijp het niet, wat bedoelt u?"
Hij begon opnieuw, en deed nu echt zijn best zich verstaanbaar te maken. Ik ving een paar woorden op.
Islam. Vlees. Goed. Rustig. Straks.
Vervolgens knikte hij me toe en liep weg, mij in vertwijfeling achterlatend. Ik ging er van uit dat het me nooit duidelijk zou worden, maar een half uur later werd er aangebeld. Het was Roestig. In zijn hand een pakketje diepgevroren vlees. Het was voor mij bedoeld. Ik was er nog niet helemaal zeker van, dus ik vroeg of het om te eten was. Dat bleek inderdaad de bedoeling.
"Koken", zei Roestig. Lang koken. Dan eten. Islam. Feest. Hij keek me nog een keer doordringend aan. Ineens herinnerde ik me de beelden op het Journaal van enkele dagen geleden. Doden in Mekka vanwege een of andere belangrijke religieuze gebeurtenis. Dit had er vast mee te maken. Ik maakte duidelijk dat ik het had begrepen. Toen knikte hij me tevreden toe en ging zijn huis weer binnen.
Om de een of andere reden voelde ik me vereerd.
Maar ook een cultuurbarbaar.
