Het Weer Alarm

Een paar weken geleden liep het hele land vast door een paar sneeuwbuien. Dat zou ons - georganiseerd als we zijn - niet nog een keer overkomen. Dus toen er gisteren opnieuw een sneeuwfront in aantocht was, werd direct een Weer Alarm afgekondigd. Als je niet de weg op hoeft, word je geadviseerd thuis te blijven. Kennelijk hebben veel mensen daar gehoor aan gegeven, want het bleek allemaal reuze mee te vallen, maar erg bevredigend vind ik het niet.
Bij een Weer Alarm verwacht ik dramatische toestanden. Het leger wordt ingezet. Die jongens moeten tenslotte een beetje behoorlijk getraind worden voor de barre omstandigheden in Afganistan. Zodra het Weer Alarm is afgekondigd, worden alle wegen hermetisch afgesloten. Alleen ambulance en politie mag er nog door. Ieder ander voertuig dat de afzetting tracht te passeren, zal zonder pardon kapot worden geschoten. De media wordt toegestaan afschrikwekkende filmbeelden te maken, zodat iedereen die zo verstandig was thuis te blijven zich kan verlustigen aan bloederige taferelen. Dan hebben we tenmiste ook weer eens iets om naar uit te kijken. Nu moesten we het doen met een eenzame reporter die huis en haard had verlaten om verslag te doen van een tiental gestrande passagiers op Rotterdam centraal. Wat je noemt een anti-climax.

Witte kerst (2)

Zo mooi was het vandaag. Gewoon vanuit het keukenraam genomen. Zouden ze bij het weerbericht vanavond ook zulke leuke plaatjes van kijkers laten zien?

Witte kerst

Elke dag worden wij uitvoerig bijgepraat over het weer. Het gekke is, het gaat vooral over hoe het weer vandaag was. Alle zonnenschijn, regenbuien, mist of wat dan ook dat ons de afgelopen 24 uur plezierde, teisterde of gewoon onverschillig liet, wordt nog eens uitvoerig behandeld. Dat alles gelardeerd met satellietbeelden en door kijkers ingezonden foto's. Zelfs als er een ramp gebeurt, waardoor al het andere nieuws wijkt, is er toch altijd nog een weerbericht. Ik heb dat nooit helemaal begrepen. Eerst kijken naar het weer van gisteren, en dan een voorspelling aanhoren die meestal niet klopt.
"Ik weet het niet," hoorde ik Erwin Krol zelfs onlangs zeggen.
Zeg dan niks, denk ik dan.
Een paar dagen geleden deden de weertypes hun uiterste best ons te doen geloven dat er op Tweede Kerstdag wel eens wat sneeuw zou kunnen vallen. Het was bijna aandoenlijk. Zij verheugden zich natuurlijk ook op een witte kerst. Maar het gebeurde niet. Het leek wel herfst, zo warm was het. Nu sneeuwt het dan toch. De bomen zijn mooi wit. Een dag te laat, maar de weermannen en -vrouwen hebben daar vast een goede verklaring voor, als ze vanavond bespreken waarom het vandaag ging sneeuwen.

Panini

Over de Panini lunchroom op de Amstelveenseweg zijn op Iens gemengde commentaren te lezen. De werkelijkheid is mooier. Althans, in mijn geval. Want de volgens velen meestal gestresste Italiaanse eigenaar behandelt mij altijd met alle égards. Geen idee waar ik het aan verdiend heb, want zo vaak kom ik er niet. Misschien het gebrekkige Italiaans dat ik mij zo nu en dan weet te herinneren. In elk geval is een bezoekje altijd goed voor vertier. Vanmiddag begint het al bij het op slot zetten van de fiets. Een verliefd stel dartelt naar buiten. Ze zijn, zo maak ik op uit de wijze waarop ze afscheid nemen, wel getrouwd, maar niet met elkaar. Ik vermoed dat ze nu ieder voor zich naar hun eigen gezin gaan om de kerstdagen door te brengen. "Niet of nooit geweest", zongen de Acda's jaren geleden al.
Binnen is het rustig. Ik hang mijn jas over de stoel, maar dat is niet de bedoeling, deze wordt onmiddellijk naar een daarvoor bestemd haakje verplaatst. Alfredo neemt de tijd om de bestelling op te nemen en leunt amicaal op mijn schouder. Het mag dit keer in tweeën. Eerst iets drinken, dan pas de broodjes. We hebben geluk, want is al bijna half 3, en dan gooit Alfredo de tent meestal dicht. Zo ook vandaag. Als wij net aan het broodje zijn begonnen, wil een meisje bij het raam "nog een keer hetzelfde". Alfredo is er niet van gediend. Onmiddellijk klapt hij het bordje "gesloten" voor de deur en worden de lampjes van de kerstverlichting bij het raam uitgedraaid. Maar voor mij alle tijd. Hij komt nog even informeren of alles "buono" was. Even later bij het afrekenen krijg ik zelfs - op z'n Italiaans - een stevige hand.
"Buon Natale. A la prossima!"
Je hoeft niet naar La Bella Italia om je soms een klein beetje mediterraan te voelen.

Digitale wonderwereld (2)

Ruim een jaar geleden kocht ik een iPod. Zo ongeveer het mooiste dat een mens digitaal kan overkomen. Verder bezoek ik uiteraard regelmatig de website van Apple om me te verlustigen aan al het moois dat daar te koop is. De nieuwste iMac heb ik een aantal keer bijna besteld. Heeft natuurlijk weinig zin - en ik doe het dus ook niet - omdat we medio volgend jaar op reis gaan. Met de iBook redden we het voorlopig prima.
Maar goed.
Tussen de goedbedoelde of commercieel handige kerstwensen zit deze week een mail van Apple. Onder de welluidende titel "De perfecte combinatie" wordt mij aangeraden een iMac aan te schaffen. Handig in combinatie met de iPod, aldus Apple.
"Goh, wat attent van ze", bedenk ik aanvankelijk in al mijn onschuld.
Maar zo onschuldig is het natuurlijk niet. Apple weet precies wanneer ik de website bezoek, welke pagina's ik precies bekijk, hoe lang ik dat doe, of ik de aan mij gezonden mail open of niet, enzovoorts. Als je er goed over nadenkt, is dat best eng. Zeker in de wetenschap dat vanaf 1 januari a.s. de Wet Vorderen Gegevens in werking treedt. Vanaf die datum kan alle informatie die ergens wordt opgeslagen, door Justitie worden opgeëist. Bijvoorbeeld informatie over TV programma's die via internet worden uitgezonden. IPTV stelt providers namelijk in staat om precies bij te houden wie naar welke programma's kijkt en hoe lang. Handig om de reclameblokken daarop af te stemmen, maar ook handig voor justitie, die deze gegevens straks mag opvragen.
En of het allemaal nog niet genoeg is, heeft het Europees Parlement onlangs ingestemd met het principe van de bewaarplicht: providers worden straks ook verplicht een schat aan gegevens over hun klanten gedurende lange tijd te bewaren. Gegevens die over het algemeen nu nog niet bewaard worden.
Tijdens de donkere dagen voor kerst doen we graag vroeg de gordijnen dicht. Maar dat kan alleen nog analoog, in de digitale wonderwereld kijken overheid en adverteerders graag mee. Een sombere gedachte, zelfs als je niets te verbergen hebt.

Uit eten

In Amsterdam stikt het van de leuke tentjes om iets te eten of te drinken. Keuze genoeg. Maar als je tijdens het zaterdagse boodschappenrondje even snel iets wilt drinken zonder daarbij grote omwegen te maken, zijn de keuzemogelijkheden wat beperkter. Tegenover de winkel met Alessi spullen zit zo'n zaak. Je kunt er vietnamese loempia's krijgen, maar de twee keer dat we die bestelden, was het vet niet opgewarmd en konden we niets te eten krijgen. Als de keuken wel warme etenswaren serveert, werkt de afzuiging meestal niet zo goed, met als gevolg van die vetwalmen. Zoiets dus.
Onlangs streken we er neer voor een wijntje. Het was zaterdagmiddag, rond een uur of 5. De zaak was bijna leeg, en dat is lekker als je even ongestoord wat wilt drinken. Bij het raam zat een gezin. Vader, moeder en een zoon van puberleeftijd. Het joch staarde verveeld voor zich uit en nam geen deel aan de discussie die zijn ouders voerden. Het ging over wat ze zouden bestellen. Vader was niet tevreden over het gebodene en liet dat duidelijk merken. Wij waren later binnengekomen, maar tegen de tijd dat de eigenaar onze wijn op tafel zette, was er bij de buren nog geen keuze gemaakt. Korte tijd later stond de vader op.
"Ik ga naar de wc, bestel jij maar wat."
De moeder slaakte een diepe zucht.
"Hè Jan, nou zijn we een keer gezellig uit eten met zijn 3-en, weet jij het weer te verpesten."

Hongerwinter

Zodra je dezer dagen een winkel binnenstapt dan voel je het meteen. Er hangt iets in de lucht. Het begint al een paar weken voor de kerstdagen. De mensen worden zenuwachtig. Als je goed oplet, dan zie je de verschillen. Er zijn net iets meer vakkenvullers dan anders, het winkelpersoneel doet druk, bezoekers praten harder, lopen gestresst heen en weer en botsen tegen je op, omdat ze alleen maar aandacht voor het boodschappenlijstje hebben en net iets te hard de bocht om willen. Ze zijn allemaal in paniek. Gelukkig wordt iedereen in de gelegenheid gesteld om vooral in paniek te blijven. Want de laatste week voor kerst zijn de winkels ook elke avond open. Terecht natuurlijk. Want stel je voor dat tijdens de kerstdagen de ijskast niet tot de nok toe gevuld is. De hongerwinter van 2005 zou genadeloos toeslaan.

Dure grap

Een vrouw uit Chigaco moet van een federaal beroepshof een boete van 22.500 dollar betalen, omdat ze 30 nummers via het programma Kazaa op internet beschikbaar had gesteld. Haar verweer dat ze de nummers alleen maar had gedownload om te bepalen welke cd's ze wilde kopen, werd verworpen. Overigens bezat het gezin rond de 250 cd's. Kennelijk waren ze financieel niet in staat zich behoorlijk te laten bijstaan door een advocaat. Dan had de disproportionaliteit van deze maatregel wellicht beter voor het voetlicht gebracht kunnen worden. Alhoewel, met die Amerikanen weet je het natuurlijk maar nooit. Een bedrag van 750 dollar per nummer vindt de rechter daar kennelijk normaal. Als uitgever zou ik het wel weten. Dan ben je natuurlijk gek om nog een cd met 15 nummers aan te bieden voor slechts 20 euro. Dat is een koopje.

Hip

Om er bij te horen, moet je tegenwoordig een beetje hip gekleed gaan. Strak is het motto. Met van die nep voetbalschoenen eronder, en natuurlijk zo’n vestje over het al even strakke shirt. Een tijdje geleden besloot ik dat ik beslist ook zo’n outfit nodig had. Vol goede moed begaf ik mij dan ook op een regenachtige zaterdagmiddag naar een zaak waar je dergelijke kleding kunt kopen. Bij binnenkomst was het wat donker, maar aan de muziek te horen, zat ik goed. De verkoper monsterde mij met een geamuseerde blik. Een beginner, zag je hem denken. Met geroutineerde handigheid kreeg ik het ene na het andere outfitje aangereikt in het kleedhokje. Behalve mijn ondergoed, moest alles zo ongeveer wel worden vervangen. Maar gelukkig valt er nog wel wat te kiezen. Je hebt hip en hip. Fel groen dus niet, maar zwart leek me wel ok. Twee soorten vestjes, van die super coole schoenen uiteraard, en ook nog maar een nieuwe spijkerbroek met flitsende snit. Een uur later en vele euros lichter verliet ik tevreden het pand.

Enkele dagen later was de tijd gekomen om de nieuwe outfit op de zaak te showen. Je mag elke dag aantrekken wat je wilt, maar de vrijdag leek mij een goed moment. Zo vlak voor het weekend is iedereen toch wat meer vergevingsgezind dan op de maandag, zal ik maar zeggen. De schoenen liepen verrassend lekker, maar de broek leek me toch wel wat aan de strakke kant. Niet zeuren, wie mooi wil zijn, moet pijn lijden, zo had ik altijd begrepen uit de bladen die vrouwen daarvoor lezen. Dus hup, buik in.
Een vrouwelijke collega keek me lichtelijk verwonderd aan bij binnenkomst.
“Zo, wat ben jij hip!”, had ik als opening verwacht.
Het liep anders.
"Zeg, jij was toch flink aan het hardlopen de laatste tijd?"
Dat was helemaal waar, maar sommige dingen gaan nou eenmaal niet zo snel als je zou willen dat ze gaan.
"Enne, vestjes zijn alweer uit hoor," voegde ze er nog met een knipoog aan toe.

Imagine

Op een dag als deze realiseer ik me pas goed het begrip tijd. Het is 25 jaar geleden. Ik was een groot fan en 15 jaar oud. We zaten met het gezin voor de televisie. Het NOS journaal. John Lennon doodgeschoten. Ik huilde. Of wil ik me dat graag zo herinneren?

But listen to the colours of your dreams (Tomorrow never knows)

Bellen op de fiets

Bellen op de fiets wordt bestraft. Toch even schrikken, zo'n nieuwsbericht. Zou je geen belsignalen meer mogen geven aan domme toeristen die niet uitkijken bij het oversteken. Bij nadere lezing blijkt het echter om mobiel bellen op de fiets te gaan. Rondrijden in de auto of op de fiets en bellen tegelijk is gevaarlijk, aldus de Minister van V&W. Buiten het feit dat de bestuurder een hand tekort komt om richting aan te geven of te schakelen, dwaalt de aandacht van het rijden af naar het telefoongesprek.
Tsja, wat hiervan te zeggen.
Volgens mij moet men zich eens druk gaan maken om zaken die er werkelijk toe doen. Eerder deze week was er weer zo'n VVD blaaskaak op televisie om het blowverbod te verdedigen. Blowen stinkt, aldus de parlementariër. Dat is op zich waar, maar van de sigaren die Maxime Verhagen rookt, ga je evengoed over je nek. Of van sommige parfums. Zoals onlangs in de schouwburg, bij een prachtig toneelstuk met Pierre Bokma en Annet Malherbe in de hoofdrollen. Mijn plezier werd behoorlijk vergald doordat op de rij voor mij een zwaar geparfumeerde mevrouw zat, waardoor haar nabije omgeving de hele avond de adem moest inhouden. Daar kan ik me heftig over opwinden, maar het lijkt me toch niet iets waar je je als volksvertegenwoordiger druk over zou moeten maken. Want vieze parfum of een joint is feitelijk hetzelfde, qua overlast.
Maar goed, straks dus niet meer mobiel bellen op de fiets. Zouden we nog wel mogen sms-en? Of Podcasten? Of naar mooie vrouwen kijken? Daardoor dwaalt de aandacht tenslotte ook af van het fietsen op zich. Gelukkig heeft iemand intussen bedacht hoe je je I-Pod kunt opladen terwijl je fietst. Daar word ik dan weer een beetje blij van.

Klein Leed

Fietsen is niet altijd alles. Van de week zomaar een lekke band. Gelukkig zit vlakbij de zaak een fietshersteller, waar ook zo'n buitenpomp aanwezig is. Helaas blijkt die rond sluitingstijd al afgesloten. Dus, band oppompen kan niet meer, en ze willen de fiets ook niet meer aannemen voor reparatie.
"We gaan sluiten meneer."
Dan maar met de tram naar huis, want lopen is net even te ver. Bovendien regent het. Ik wandel naar het Koningsplein. Daar eenmaal aangekomen blijkt er een stremming te zijn. Er rijden geen trams door de Leidsestraat richting Zuid.
Het gaat steeds harder regenen.
Gelukkig is daar dan nog lijn 6, die vanaf het Leidseplein via de Overtoom gaat. Het is even doorbijten, lijn 6 rijdt maar eenmaal per half uur en stopt niet echt voor de deur, maar als ik er straks eenmaal in zit, is het ergste leed geleden.
Terwijl in de verte de tram nadert, realiseer ik mij dat mijn portemonnee nog op de zaak ligt.

Vuilnisbak

Design is een mooi iets, maar praktisch is anders. Neem nou onze design vuilnisbak. Staat mooi strak te wezen in de keuken, maar o wee als de vuilniszak moet worden vervangen en deze te vol is. Het is een hele worsteling, elke week weer, om de vuilniszak uit de stalen bak te krijgen. Gelukkig zijn we niet de enigen. Op Bieslog is een prachtig filmpje te zien over het leeghalen van een vergelijkbaar exemplaar (de onze is mooier, natuurlijk). Trouwens een aanrader, de vodcast van Wim de Bie. Een mooie soms dagelijkse vervanging voor het aloude Keek op de Week.

Tegelijkertijd

De politiek wordt beheerst door een nieuw stopwoord.
Tegelijkertijd.
"Het kabinet is voorstander van vrijheid van meningsuiting."
"Tegelijkertijd moeten we echter constateren..."
Het viel me al een tijdje op, maar het lijkt steeds erger te worden. Je hoort het zo'n beetje elke dag. Zo ongeveer iedereen rondom het Binnenhof is ermee besmet.
"Het kabinet is geschokt."
"Tegelijkertijd..."
Zeggen dat je het ergens mee eens bent, maar tegelijkertijd zeggen dat het eigenlijk heel anders ligt. Wat linksom lijkt te worden toegegeven, wordt rechtsom direct onderuit gehaald. Geen nieuwsbulletin of talkshow of de uitdrukking wordt gebruikt. Zojuist opnieuw, bij het NOS Journaal, door een Staatssecretaris.
Volgens mij heeft Minister Donner het bedacht. Tegelijkertijd zou het Harry Potter wel eens kunnen zijn geweest.
Hoe dan ook, ik ben er tegen. Tegelijkertijd.

Digitale wonderwereld

In 1989 typte ik mijn afstudeerscriptie nog op een gewone typemachine, terwijl de meeste andere studenten al aan het worstelen waren met WordPerfect 4.1. Digitaal was nog niet aan mij besteed. Toen ik een jaar later als kersverse stagiaire op een advocatenkantoor begon, eindigde de rondleiding bij de fax. Mij werd te verstaan gegeven dat die slechts in spoedgevallen mocht worden gebruikt. En dan nog kreeg je van dat vieze fax papier, dat gekopieerd moest worden om het te behouden. Iets later kwam de stand-alone pc, en liepen we met floppy discs door het pand om bestanden uit te kunnen wisselen.
En toen kwam het Internet. Het werd ineens allemaal steeds mooier. Nooit meer memo's in postvakjes, want er was e-mail. Het was nog maar het begin van een revolutie. Online winkelen, een vliegreis boeken, via Skype gratis bellen met je vrienden in binnen- en buitenland, muziek en films downloaden, je eigen uitgever zijn dankzij het weblog, noem het maar op. Alles via het Internet, en sinds enige tijd ook volledig draadloos. We worden daar nog dagelijks blij van.
En vandaag weer de nieuwste uitvinding: de Lamabox. Een digitale recorder waarmee tv programma's en films direct vanaf het Internet op een harde schijf kunnen worden gebrand. Met een klik op de afstandsbediening kan de tv-kijker de beelden downloaden naar een harde schijf van 40 of 200 gigabyte en desgewenst ook branden op een dvd. In hoeverre het auteursrechtelijk allemaal door de beugel kan, is nog even de vraag, maar ik zou zeggen: doe er je voordeel mee en word gelukkig!

Gedachte op zondag

Nederland is ontregeld. Door een beetje sneeuw op de weg, harde wind en veel regen. Alles loopt vast. Lange files. Treinen rijden niet meer. De stroom valt uit. Reporters staan bij nacht en ontij ergens in het donker live verslag te doen van al het leed. De hongerwinter van 2005 lijkt in aantocht.
Ik hou daar wel van. De elementen zijn ons nog steeds de baas als het erop aankomt. Maar dit was natuurlijk wel typisch Nederlands. Samen gezellig een kaartje leggen in de sporthal. Of wat vroeger onder de wol, vanwege de kou. Lekker knus. Je zag het aan Loretta bij het RTL nieuws. Ze had er maar wat graag bij gekropen. Ik vraag me af hoe het zou zijn als we hier eens een echte aardbeving zouden krijgen. Of een tsunami. Want we zijn hier natuurlijk helemaal niets gewend.

Nutteloze informatie

Je leest en ziet op een dag de meest uiteenlopende dingen. Op straat, op het internet, in kranten of tijdschriften, op televisie. Dat alles varieert van erg interessant tot volstrekt nutteloos. Al die dingen registreer je, maar het meeste wordt al gauw weer vergeten. Gelukkig maar. Want de meeste informatie die wij tot ons krijgen, dient geen enkel nut. Zoals het bericht vanmorgen dat de Nederlander per persoon gemiddeld 883 kilometer per jaar fietst. Daarmee gaan wij wereldwijd aan kop. We verslaan zelfs de Chinezen.
Fantastisch. Maar wat moeten wij met deze informatie?

Airco

In mijn auto, waar ik soms in rijd, zit een automatisch ventilatiesysteem. Met behulp van slimme techniek rekent het apparaat zelf uit of de lucht in de cabine is vervuild, of de blower extra moet blazen, enzovoorts. Sinds een maand of drie gebeurt er echter iets irritants: telkens ongeveer een minuut na het starten van de motor besluit het systeem in de allerhoogste stand te schakelen, en wordt warme lucht op hoge snelheid de cabine in geblazen. Meestal lukt het om met een snelle draai aan de airco knop de stand weer goed te krijgen, maar een enkele keer ben ik al halverwege de Ring A10 voordat het systeem eindelijk weer doet wat ik wil.

Vanmorgen maar eens even naar de garage gegaan om dit te laten onderzoeken. Ik moest er toch heen, want er brandde ook al een tijdje een lampje dat ik niet kon thuisbrengen. De meneer bij de balie had aandachtig naar mijn verhaal geluisterd en verzekerde me dat het allemaal in orde gemaakt zou worden. Ik kon erop wachten. Dat deed ik. Samen met een krant en een plastic beker garage-automaten koffie nestelde ik mij in de wachtruimte. Ik had zo het idee dat het wel even kon gaan duren. Ik had de koffie echter nog niet op en was nog steeds op de voorpagina van de krant, toen een monteur zich meldde.
"Bent u die meneer van de verwarming?"
Dat leek een bemoedigende opening, maar ergens voelde ik me er niet gerust op.
"Denkt u dit jaar nog met de auto naar Zwitserland te gaan?"
Deze wending in het gesprek had ik niet verwacht. Geen idee waar de man heen wilde, maar dat was een kwestie van afwachten.
"Uw autobaanvignet 2005 zit voor een van de sensoren van het automatisch systeem. Het denkt elke keer bij het starten vermoedelijk dat het buiten nogal mistig is..."
De meneer bij de balie keek mij geamuseerd aan. Laat ik maar niet meer vragen naar dat lampje, dacht ik nog, maar de monteur was me voor.
"U vraagt zich vast nog af over dat lampje.. nou, dat was gewoon de waarschuwing voor een kapot stadslicht, hebben we ook gelijk even voor u vervangen."

Beau wat?

Onze verwachtingen waren hoog gespannen. Net terug in Amsterdam van een tripje naar de provincie. Nog even een drankje. Beaujolais Primeur. Il est arrivé, tenslotte. Het etablissement waar we zitten, staat bekend om zijn goede wijnen. Dus hebben ze vast Beaujolais Primeur.
De jonge bediende kijkt ons wat glazig aan.
"Beau wat?"
Ik pak de wijnkaart om een Beaujolais aan te wijzen. Ik vertel er bij dat de nieuwe Beaujolais altijd dit weekend arriveert. Maar de boodschap landt niet.
"De wijnkaart is net nieuw,", zegt hij geruststellend.
"Beaujolais Primeur staat nooit op de kaart", proberen wij nog, "die drink je als die net is gearriveerd. Verder niet."
De ober gaat het navragen. Helaas.
"Hier is dit weekend niets aangekomen."

D-day

De vraag is voor wie het vanavond D-day wordt. Wat zou het mooi zijn als de in Nederland overgebleven mussen wraak nemen op hun omgebrachte soortgenoot en zich massaal op de dominostenen storten. Net als in die Hitchcock film "The Birds". Maar ze zijn al bijna uitgestorven. Ik wacht het niet af, en vertrek dit weekend naar elders om in alle rust afstand te nemen van dit platte gebeuren. Tijd voor reflectie.

Onbeperkt films kijken

Bij Pathé kun je nu voor € 17,50 per maand onbeperkt naar de film. Je moet voor minimaal vier maanden boeken. Hartstikke leuk. Meteen doen, dacht ik. Met twee bezoekjes per maand heb je het er al weer uit. Hollandser kan niet. Want als je "het er niet uit kunt halen", heeft het natuurlijk geen zin. Hoe vaak ben ik de afgelopen vier maanden eigenlijk naar de bioscoop geweest, vroeg ik mij nog wel even af.
Tsja. Niet. Wat nu?
Gelukkig wordt de oplossing bijna op dezelfde dag aangeboden. Bij Van Leest kun je de geweldige serie "Oud Geld" in een dvd box kopen voor 25 euro. Das geen geld. Meteen besteld natuurlijk, want veel beter drama dan dit is er niet geweest op de Nederlandse televisie. Behalve dan misschien de serie "Pleidooi", maar die is tot nu toe nog nooit uitgebracht. Nou ja, zijn toch vrijwel dezelfde acteurs.
Over twee weken is "Oud Geld" in huis. Kunnen we lekker onbeperkt kijken.

Betere tijden

Deze foto kwam gisteren met de post, helemaal vanuit Nieuw Zeeland. Terwijl ik om de hoek bij het Olympisch Stadion woon waar de foto gemaakt is. Je zou toch zeggen dat er een makkelijkere manier te bedenken moet zijn om dat te regelen.

Dagvaarding

Vorig jaar oktober werd ik door een motoragent van de weg gehaald, ik zou te hard hebben gereden (130 waar je 100 mag) en ik zou zelfs aan bumperkleven hebben gedaan. Ik was zeer verontwaardigd over de gang van zaken, want ik was het volstrekt oneens met de interpretatie van mijn rijgedrag door de agent. Daarom heb ik toen - volstrekt zinloos natuurlijk - uitgeroepen: "heb je niks beters te doen?" Je weet natuurlijk nooit waarom de dingen gaan zoals ze gaan, maar het resultaat van dat alles is in elk geval dat ik op 9 januari bij het kantongerecht in Leiden voor de rechter moet verschijnen. De vraag is nu of ik straks in januari zelf iets beters te doen heb, of dat ik mezelf toch maar zal verdedigen. Ik ben tenslotte advocaat geweest, maar ik geloof dat ik dat maar beter niet kan zeggen op de zitting. Wat dan wel? Nog even geen idee, de website waar het allemaal op moet staan, is vandaag offline. Hebben zeker ook iets beters te doen.

Kruidvat

De twee dames waren me al opgevallen bij één van de schappen. Ze voerden een discussie met een winkelmeisje. Iets over een pakketje en streepjescodes. Helemaal volgen deed ik het niet, maar ik was nog niet uitgeshopt, dus ik liet het tafereel voor wat het was. Eenmaal in de rij voor de kassa werd echter duidelijk waar het over ging. De dames stonden precies voor mij, en ik diende de uitkomst van de discussie af te wachten. Je kreeg kennelijk een of ander pakket mee als je een bepaalde bon kon inleveren. Iets dat per email was toegestuurd door Kruidvat. Een actie. Maar nu kwam het.
"Ik heb geen printer thuis", zegt de dame, "dus hoe kan ik die mail dan meenemen?"
Het kassameisje kijkt meelevend, maar kan er niets aan doen. Er moet een bon worden ingeleverd, anders geen pakket. De dame geeft het echter niet op. Ze heeft de streepjescode opgeschreven, en zelfs haar paspoort meegenomen voor legitimatie. Het kassameisje is vasthoudend, maar iets in haar ogen verraadt twijfel. Je ziet dat ze wankelt. Een tweede kassameisje, dat tergend langzaam de voorraad paracetamol aan het bijvullen is terwijl de rij groeit, voelt zich geroepen om zich ook met de kwestie te bemoeien. Zo traag als ze de dozen met pillen aan het stapelen was, zo beslist schiet ze haar collega te hulp.
"Mevrouw, zonder bon klopt onze administratie niet, dan wordt het een puinhoop." Dit lijkt niet voor discussie vatbaar.
"U dwingt mij dus een printer aan te schaffen," stelt de dame, die nu duidelijk geïrriteerd is.

De rij wordt steeds langer.

De dames willen van geen wijken weten. De kassameisjes ook niet. Ik overweeg te suggereren dat ze de email wellicht aan iemand kan doorsturen die een printer heeft, maar iets zegt me dat ik me er beter buiten kan houden. Op dat moment besluit het tweede kassameisje de discussie te laten voor wat het is en haar kassa te openen. Behendig manoevreer ik mij voor een meneer die net iets te lang aarzelt. Zo ben ik als eerste bij de tweede kassa. Het mandje wordt uit mijn handen gegrist.
"Anders nog iets meneer?"
Een doosje paracetamol, besluit ik, dat kan er nog wel bij.
Het kassameisje twijfelt. Waar staat die paracetamol ook alweer?
Terwijl de twee dames van het pakketje druk orerend de zaak verlaten, zonder pakket, vraag ik me af wat irritanter is. Twee van die vervelende Amsterdam-Zuid vrouwen die een hele winkel bezighouden, of van die kassameisjes waarvan je je afvraagt waar ze eigenlijk mee bezig zijn. Ik ben er nog niet helemaal uit.

Sint Maarten

Zelfmoordtoerist

"Goedemorgen, welkom bij Reisbureau Last Minute."
"Dag, ik wil graag een zelfmoordreis boeken."
"Dat kan, waar wilt u heen?"
"Geen idee. Heeft u nog speciale aanbiedingen?"
"Eens even kijken... Deze week hebben we een special 'New York revisited', we hebben de klassieker 'Dwars door Londen', en ook nog een last minute Amman. Die is nieuw in ons aanbod. Erg mooi arrangement."
"Waarom is die dan nog niet verkocht?"
"Tsja, wat zal ik zeggen meneer. Onbekend maakt onbemind he?"
"Doet u Amman dan maar, ik hou wel van een uitdaging. Zijn er nog bijzonderheden?"
"Ja, het leuke van Amman is, dat u niet een overvolle metro hoeft binnen te stappen, u mag naar een 5-sterrenhotel."
"Geweldig. Krijg ik dan een suite?"
"Nee, dat dan weer niet, er zijn geen kamers meer beschikbaar. Het hotel is vol. Maar daar gaat het natuurlijk ook om."
"Hoe ga ik te werk?"
"Direct na binnenkomst moet u een plek zoeken waar veel mensen zijn. Dan dient u vervolgens aan het touwtje te trekken."
"Dat is alles?"
"Sorry, het is een last minute, dus dit is het. Meer wordt het niet. Pinnen of chippen?"
"Doe maar cash, ik laat liever geen sporen na."

De klachtenlijn

Als een overheidsinsantie telefonisch niet bereikbaar is, is dat nogal vervelend. Helemaal als je iets van ze nodig hebt. Het overkwam een kennis van mij onlangs. Iemand aan de lijn krijgen bleek moeilijker dan gedacht. Nadat de verbinding na een lange wachttijd tot stand was gekomen, werd een bandje gestart met de mededeling:
"Het is nu te druk, probeert u het later nog eens."

Het bleef drie dagen druk.

Gelukkig kun je bij deze instantie een klacht indienen bij de klachtenlijn. Dus de klachtenlijn maar eens gebeld. Het begint goed, de telefoon wordt direct opgenomen.
"Mogen wij uw klacht noteren?"
"Ja, graag! U bent telefonisch niet bereikbaar."
"Dat is erg vervelend inderdaad."
"Wat gaat u eraan doen?"
"We noteren uw klacht en u hoort nog van ons."
"Misschien kunt u ze even bellen?"
"Laat u dat maar aan ons over."

Een dag later gaat de telefoon.
De klachtenlijn. Of de klacht is opgelost.
"En dat vraagt u aan mij?"
"U had toch een klacht ingediend?"
"Ja, dat u niet telefonisch bereikbaar bent."
"En, zijn we dat dan niet?"
"Nee meneer, uw telefoonlijnen zijn nog steeds bezet."

Een ingeving.
"Kunt u mij misschien doorverbinden met de afdeling die ik al dagenlang probeer te bereiken?"
"Nee, daar kunnen wij niet aan beginnen. Dan kunnen we de telefoon net zo goed helemaal niet meer opnemen."

La guerre

Vanavond in Nova fascinerend interview met Franse buschauffeurs. Twee heren worden geinterviewd. Ze staan op een desolaat terrein midden tussen een groot aantal uitgebrande karkassen van bussen. Zwartgeblakerd. De een doet het woord. Hij kan het niet geloven. Vooral dat ze die Mercedessen ook in brand hebben gestoken. Wat moet je dan nog? De ander staat er maar een beetje bij. Kijkt zo nu en dan half in de camera. Aan wie doet hij me ook alweer denken? Even later weet ik het. Tedje van Es, maar dan met donker haar. Keek op de Week in het echt.

Marathon Day

Vandaag precies vijf jaar geleden liep ik de Marathon van NY. Morgen is het weer zover. Een nieuwe editie. Ik ga kijken, op de tv. En mezelf inschrijven voor Egmond. Halve marathon. Zou een eitje moeten zijn. Het inschrijven.

Update 6-11 @20:35: Paul Tergat wint NY en ik sta ingeschreven. Viel mee. Het duurloopje vanmiddag ook. Gelukkig lopen er geen Kenianen in het Amsterdamse bos om me te ontmoedigen. Want als je zo'n eindsprint aan het einde van een marathon ziet dan weet je weer even hoe de verhoudingen liggen.

W.h.d.s.i.d.e.g.?

Met deze afkorting en nog een tiental andere wist Battus eerder dit jaar (via zijn tweewekelijkse taalpuzzel in het Parool) de gemoederen aardig bezig te houden. Ik moest er weer aan denken toen gisteravond duidelijk werd dat het Suikerfeest was losgebarsten. Oftewel, het einde van de Ramadan. Druk getoeter in mijn straat, opgewonden flarden van stemgeluiden die van her en der aan komen waaien. Ineens vroeg ik mij af of moslims ook erwtensoep eten. Zo niet, dan zouden ze de afkorting in het onderwerp nooit kunnen oplossen. Die staat immers voor "Wie heeft de suiker in de erwtensoep gedaan?"
Een andere uit dezelfde puzzel die binnenkort actueel wordt, is:
S., k. m. b. m. j. k.
Enig idee? En nou niet direct de link in het begin van deze posting gebruiken om het antwoord te vinden.

Metro in het park

Vanochtend speelde zich voor mijn ogen een klein drama af. Sinds kort wordt het gratis krantje "Metro" ook in het Vondelpark verspreid. De jongens en meisjes van de verspreiding houden het blad in de hoogte, en het is zaak goed getimed langs ze te fietsen zodat je het in één vloeiende beweging kunt meepikken. Ongeveer 20 meter voor mij fietste een man, die duidelijk zijn zinnen had gezet op een exemplaar. Hij was bijna op het goederenuitgiftepunt aangeland, toen vanaf de andere kant een snelle fietser op een mountain bike een zwaai naar links maakte en hup, het nummer pardoes voor de neus van mijn voorganger wegkaapte. Het kost de verspreidingstypes altijd een paar seconden om een nieuw krantje te pakken, dus mijn voorganger - die zijn hand al had uitgestrekt - was kansloos. Hij keek nog even verbouwereerd achterom, maar het was natuurlijk al te laat. Want omdraaien om er alsnog een te halen, dat hoort niet.

Delete...

Gezien op het weblog van Hanneke Groenteman. Zou het echt werken?

Schone lucht

Sinds vanmorgen mag op de A10 west nog maar 80 kilometer per uur worden gereden op het stuk tussen knooppunt de Nieuwe Meer en de Coentunnel. Denken ze nou werkelijk dat we daar schonere lucht van krijgen? Het laatste stuk tot de Coentunnel is alleen maar industrie, dus daar is die maatregel al helemaal zinloos. Veel effectiever lijkt het me om Schiphol te sluiten. De Oostbaan zou trouwens gesloten worden na de komst van de zesde baan, maar daar is het tot nu toe niet van gekomen. Hoe kan het toch dat Schiphol zes banen nodig heeft voor al dat vliegverkeer, terwijl grote Europese luchthavens als Londen Heathrow of Frankfurt het met twee of drie kunnen regelen?

Amsterdamse Tijd

Even opgezocht waarom we ook alweer zomer- en wintertijd hebben. Dat levert verrassende nieuwe inzichten op, met dank aan Google. Zo wist ik niet dat er ook al een zomertijd bestond tussen 1916 en 1945. Maar, nog verrassender, tot het begin van de 20e eeuw had vrijwel elke plaats in Nederland zijn eigen tijd, omdat voor de tijdbepaling werd uitgegaan van de hoogste stand van de zon. En dat blijkt voor het oosten en het westen van ons land maar liefst een kwartier te schelen. Toen de spoorwegen kwamen werd het nodig om een landelijke standaardtijd in te voeren. Dat werd de "Amsterdamse Tijd", die van 1909 tot 1940 zo maar 20 minuten voorliep op de Europese tijd. Zouden we dat niet in ere kunnen herstellen?
De Europese Grondwet hebben we tenslotte ook afgewezen.

De vervlakking

Soms zijn er van die dingen waar ik me zomaar ineens over opwind. Zoals vanochtend een - gelukkig kort - interview met Tina Nijkamp, programmaleider bij SBS6, in Volkskrant Magazine. Op de vraag of ze nooit behoefte heeft aan wat meer diepgang volgt een onthutsend antwoord: "Wat nou diepgang? Is het diepgang dat je veertig minuten over één ding praat? Dat vind ik onzin (...) als je bepaalde informatie in twee minuten kunt vertellen, heb ik dat liever." En even later: "Naast lezen en televisie kijken heb ik absoluut geen hobby's. Dat komt in mijn vak wel goed uit natuurlijk." Naar die "ernstige Nederland 3 programma's" kijkt ze trouwens niet, ze is meer van dat korte snelle, zoals Shownieuws en Actienieuws, maar dat verbaast na het voorgaande natuurlijk al lang niet meer. Lang leve de vervlakking.

Fietsplanner

Zo op de valreep voor het weekend is het altijd weer leuk om even te kijken waar de files allemaal staan. Lekker aanschuiven met zijn allen. Niet ik, want ik stap straks op de fiets. Sinds kort is er nu ook een fietsplanner voor Amsterdam beschikbaar. Net even geprobeerd. Geeft niet direct de allerkortste route, maar het scheelt niet veel. In plaats van door de Van Eeghenstraat moet ik door het Vondelpark. In beide opties bepaald geen straf.

Uploader veroordeeld

In Zweden is voor de eerste keer iemand veroordeeld omdat hij een film aanbood op internet. Hij moet ongeveer 1700 euro betalen, zo meldt BBC News. In Zweden is het mogelijk gevangenisstraf voor dit soort praktijken te krijgen, maar omdat er geen sprake was van financieel gewin besloot de rechter te volstaan met een boete. Een op zich begrijpelijke uitspraak. Toch knaagt er iets. De muziek- en filmindustrie voert een ware kruistocht tegen het aanbieden van muziek en films via internet, maar laat zelf al jaren na om met de tijd mee te gaan en innovatieve diensten te ontwikkelen. Wat me ook dwars zit, is dat 20 jaar geleden, bij de introductie van de cd, werd aangekondigd dat de prijzen spoedig zouden dalen. Dat is echter nooit werkelijkheid geworden. Ik blijf dus gewoon downloaden, ik heb al die jaren een klein fortuin aan cd's uitgegeven. De nieuwe cd van Stevie Wonder had ik overigens graag gekocht, maar die is voorlopig alleen in de USA uitgebracht. Dus dan toch maar gedownload. Trouwens, uit onderzoek blijkt dat mensen die veel downloaden ook nog steeds veel uitgeven aan muziek. En dat klopt, wij reisden vorig jaar immers helemaal naar nota bene Zweden om Stevie live te zien.

Strijd op de huizenmarkt

Over het initiatief Zoek Alle Huizen is meteen alweer een controverse ontstaan. Deze zoekmachine verzamelt naar eigen zeggen gegevens uit alle websites waar huizen op te koop staan en presenteert die aan de huizenzoeker. Mag dat? Ja, zegt de advocaat van de zoekmachine op het weblog over intellectuele eigendom. Ik ben benieuwd of ze erin slagen eindelijk het monopolie van de NVM te doorbreken. Een aantal Amsterdamse makelaars heeft het zogenaamde "deeplinken" naar hun eigen websites alvast onmogelijk gemaakt. Liever minder omzet dan een monopolie gehandhaafd?

Imitaties

Het is jammer dat er rondom het Rembrandtplein zoveel van die vreselijke types van buiten de stad lopen lollig te doen. Het doet je bijna vergeten wat een mooi programma je hebt gezien als je de Kleine Komedie weer verlaat. Dus maar snel richting Zuid, met de tram, want het regent. Kasper was leuk, gaf onder andere een geweldige imitatie van Youp ten beste. Nou heb ik Youp nooit echt leuk gevonden (die blijft maar steeds dezelde verongelijkte burgerman spelen - ik denk dat die dat eigenlijk ook gewoon is), maar door zoiets weet je het weer helemaal zeker. Ook mooie imitaties van een Amsterdamse taxichauffer en kick-boksende Marokkanen. Kasper lijkt trouwens niet alleen op zijn vader, maar vooral ook op Johnny Kraaijkamp junior. En de vraag waar het Hammond orgel was gebleven, werd ook meteen beantwoord. Kasper bespeelt het!

Waar is het Hammond orgel?

Na Leela James vorige week waren de verwachtingen voor Lizz Wright eveneens hoog gespannen. Weer naar Paradiso dus, maar het was van een heel andere orde. Geen daverend tempo, maar erg ingetogen, een beetje te zelfs. Prachtige stem, dat wel. De zaal wilde erg graag, maar het kwam niet echt lekker op gang, behalve bij de tweede toegift, toen daar ineens een prettige groove was. Alleen miste bij dat nummer het Hammond orgel, dat ik overigens bij het hele concert heb gemist. We hadden het trouwens kunnen weten, want achteraf gezien klopt de beschrijving op Planet Music precies. Zaterdag a.s. naar Kasper van Kooten in de Kleine Komedie. Oktober cultuurmaand.

Geen auteursrecht meer?

Interessant artikel op Netkwesties. Is een wereld zonder auteursrecht mogelijk? Jazeker! Het auteursrecht was ooit een middel om kunstenaars aan een fatsoenlijk inkomen te helpen, maar vandaag de dag dient het een heel ander doel, met name het beschermen van de positie van grote ondernemingen op het gebied van film, boeken en muziek. Lees hier het artikel. Ik ben het er volledig mee eens. Dus, beste lezer, kopieer maar naar hartelust van dit weblog en doe er je creatieve voordeel mee! Wel met bronvermelding natuurlijk...

49:06

De hele avond moest ik er op wachten, maar eindelijk zijn de uitslagen bekend, ik heb de 10 kilometer in 49:06 gelopen. Ben er best tevreden mee. Het ging ook eigenlijk erg soepel. In het begin van het parcours was het alleen veel te druk, de organisatie had de eerste kilometer de hekken te smal neergezet, zodat er nogal wat opstoppingen waren. Maar daarna werd het beter, en op de Churchilllaan was ik in een lekker ritme gekomen. Mijn horloge was vorige week kapot gegaan, dus ik had geen idee van de tijd. Eenmaal op de Stadhouderskade wist ik dat ik over de helft was. E. stond me bij de uitgang van het Vondelpark op te wachten met de camera. Fijn, supporters! Laatste stukje Amstelveenseweg, aanzetten ging nog makkelijk en de finish in het Olympisch Stadion blijft een feest. Direct na afloop even wat moeilijkheden, door de eindsprint denk ik, maar ik herstelde redelijk snel. Daarna nog even in het stadion naar de finish van de marathon gekeken. Net geen wereldrecord voor Haile, maar indrukwekkend was het wel.

Indian Summer

Na een vreselijke zomer is de herfst werkelijk prachtig in Nederland. De afgelopen dagen heb ik zo nu en dan mijn fotocamera meegenomen terwijl ik van huis naar de zaak fietste en andersom. Het was bijna prijsschieten. Ik hou erg veel van deze tijd van het jaar. Mist in de ochtend, rode kleuren in de bomen en frisse warmte als de zon doorbreekt. Als de vooruitzichten niet bedriegen, wordt het komend weekend ook erg lekker, en dat is mooi voor de Amsterdamse marathon. Dus wie weet een wereldrecord voor Haile Gebrselassie en misschien loop ik zelf de 10 km onder de 50 minuten?

Leela James

Net terug van Paradiso. Een dampende, dansende zaal, band met swingende negers, hoog tempo, energie, music. Concert van Leela James. We zaten tweede balkon, mooi uitzicht over het podium. Precies boven de lampen, dus ook daarvan raakten we enigszins oververhit. B. was mee, keek zijn ogen uit naar de drummer. Prachtige show, maar wel iets minder soul dan Jill Scott vorig jaar. Meer een Tina Turner in de dop. Het leek haast alsof alle nummers in elkaar overvloeiden. Een continue medley. Volgende week gaan we naar Lizz Wright. Dan toch maar weer in de zaal.

Amsterdamse bos

Zondag 16 oktober komt snel dichterbij. De 10 kilometer van Amsterdam. Gelukkig heb ik mijn hardloopschema de laatste paar weken braaf afgewerkt, en ik moet zeggen, ik begin het effect te merken. Vanmiddag een bijna ouderwets lange duurloop gedaan, een uur en een kwartier. In tegenstelling tot mijn standaard rondje door het Vondelpark of langs de Oeverlanden, dit keer naar het Amsterdamse bos. Lekker draven langs de Bosbaan. Het gaat goed, en ik kom zelfs fitter thuis dan toen ik vertrok. Prettig. De kilo's vliegen er nog niet bij bosjes af, maar het lopen gaat wel steeds soepeler. Toch kan ik me bijna niet voorstellen dat ik vijf jaar geleden ging meedoen aan de marathon van New York. Het duurloopje van vandaag is net leuk, destijds liep ik rond deze tijd op de zondagen duurlopen tussen de twee en drie uur. Moet ik echt niet meer aan denken.

Quo Vadis?

Deze titel is natuurlijk niet origineel. Maar ik heb er toch wel een beetje recht op. Toen ik nog lid was van roeivereniging Hemus in Amersfoort, schreef ik jarenlang een column in het clubblad onder het pseudoniem "Quo Vadis?" Afgelopen weekend verscheen bij Hemus het lustrumboek over de periode 2000-2005. De redactie had mijn suggestie omarmd om de leukste afleveringen van "Quo Vadis?" te plaatsen, al zijn er uiteindelijk maar twee in het boekje terecht gekomen, het verhaal over de Kikkerkolonie en het verhaal over de Patiënt. Het verhaal Eten op Niveau haalde het niet.

En dit weblog ook niet als ik zo doorga, want tot nu toe lijkt al dit geschrijf me niet interessant voor anderen dan ikzelf. Daar moet dus iets aan gedaan worden. Anders is het Quo, go…

Houthakkers

Zondagmiddag een genoeglijk samenzijn met de Houthakkers, in Leiden. Dat is mijn oude Leidse roeiploeg. Eind jaren '80 roeiden we een jaar of 5 in dezelfde samenstelling diverse wedstrijden, met als hoogtepunt de Head of the River Thames. Het was vanmiddag voor het eerst in 2,5 jaar tijd dat we echt met alle 10 de mannen samen waren. En het roeien bijna als vanouds. Alsof we nog wekelijks met elkaar trainen. Alleen is het na een uurtje wel gedaan, en wordt het tijd voor een drankje.

Eemhead

De jaarlijkse nationale roeiwedstrijd bij mijn oude roeiclub Hemus in Amersfoort was weer als vanouds. Hemus bestaat inmiddels 15 jaar, in de periode 1996 tot 1999 was ik zelf voorzitter. Was er al ruim een jaar niet meer geweest. Toch altijd weer leuk er te komen. Veel oude bekenden. Ook de Holland Acht had dit jaar de moeite genomen eens mee te varen. Uiteraard sneuvelde direct het baanrecord. Dat zal voorlopig nog wel even blijven staan.

Prinsjesdag

Prinsjesdag. Heb er niet veel van gezien. De loze beloftes van het kabinet winden me wel enigszins op, maar ja, het is eigenlijk vrij zinloos om je daar druk over te maken.

Verjaardag

Vandaag is E. jarig. Ik heb een programma bedacht. Eerst naar de tentoonstelling “Mijn Amsterdam” van Ed van der Elsken in het FOAM aan de Keizersgracht. Mooie, rauwe platen. Vooral de foto’s uit de jaren ’50 treffen me. Veel armoede nog. Er is onverwacht ook een tentoonstelling over het Rode Plein in Peking. Alles en iedereen lijkt tegenwoordig wel iets met China te hebben. Ook mijn oud collega Huib, waar ik onlang nog een borrel mee dronk. Was ook net in China geweest. Vond Sjanghai inmiddels moderner dan NY.

Na het museum en een drankje aan de Amstel tijd voor een rondvaart. Het blijft altijd weer fantastisch om over de grachten te varen. ’s Avonds eten we bij La Favola. Johannes van Dam gaf dit Italiaanse etablissement onlangs een 9. Wij vinden het aardig, maar de mozzarella van Palma is toch echt veel beter. Het is bij Palma ook veel Italiaanser. Zijn we nou conservatief?

Blaffende honden

Was op de fiets naar kantoor gegaan, het was vanmorgen nog best aardig weer, maar nu miezert en regent het buiten. Bah, wat kan Nederland toch een naar land zijn. Vandaag ook het kamerdebat over het falen van justitie bij de “Schiedamse Parkmoord”. Net een stukje gekeken via de online stream. Mag hopen dat er nu eens iets gebeurt, de Minister wegsturen bijvoorbeeld, maar dat zal wel weer niet. Blaffende honden bijten niet. Na de rit door de regen dan maar een lekker stuk hardlopen, dat helpt wel weer.

Vergadertijgers

Vanavond laatste vergadering meegemaakt van het Watt bestuur, dat is in feite de commissie binnen de Nederlandse bergsportvereniging die de trektochten organiseert. Zelf deed ik de opleiding tot alpien trektochtleider in 2002. Na het behalen van het examen mocht ik huttentrektochten leiden in de Alpen. Plaatjes daarvan vind je hier. Ik liet mij destijds ook direct strikken voor het bestuur, maar na 3 jaar knutselen aan de tochtendatabase en het verwerken van de declaraties van de bestuursleden vind ik het welletjes. Het bureau (de vereniging) gaat ook steeds meer haar eigen gang, en de Watt heeft steeds minder invloed, vind ik. Vond het vanavond ook weer een vermoeiende, eigenlijk zinloze bijeenkomst. Goed dat ik mijn tijd hieraan niet meer ga besteden. Voorzitter kwam ook nog eens bijna een half uur te laat. Nederland is een land van vrijwillig vergaderende vergadertijgers.

Novecento

Niet lang geleden verscheen eindelijk mijn grote favoriete film “Novecento” op dvd. Nog voor ik het wist, had E. ‘m al als cadeau aangeschaft. Vanavond bekeken we deel 2 van dit 5 uur durende epos, samen met J., net als ik een grote fan van deze film. De eerste keer dat ik Novecento zag, was ergens in 1987. Samen met een roeimaat heb ik de film toen in zijn geheel op één avond gezien. Een zit van 5 uur, exclusief pauzes, in het LAK theater in Leiden. Ik weet nog dat ik destijds zeer onder de indruk was. Enkele jaren later heb ik de film nog eens teruggezien op televisie, maar dat is inmiddels zeker alweer een jaar of 12 geleden. Sommige stukken kon ik me nog goed herinneren, andere was ik volledig vergeten, maar kwamen weer boven bij het bekijken. Het blijft een prachtig geheel. En die muziek, enorm meeslepend. Na afloop redelijk depressief. Het is en blijft een ontroerende film, maar de mythe is er nog steeds, al is het wel duidelijk een film die alweer bijna 30 jaar geleden werd gemaakt.

Vlieland

We zaten gisteren even een nacht op een eiland. Ik was nog nooit op Vlieland geweest, en het heeft me aangenaam verrast. Al hebben we er niet veel van gezien. Tijdens het diner in "Het Armenhuis" wat stennis geschopt, omdat we meer dan uur op de hoofdmaaltijd moesten wachten. We sleepten er in elk geval een rondje espresso met likeur uit. En hebben gelijk maar even vier dessertglazen in de tas gestopt. Gerechtigheid moet er zijn tenslotte. Toen we daarna in een Vlielands etablissement nog 1 drankje gingen doen, zag ik daar ineens oud roeigenoot Peter S. aan de bar hangen. De wereld is altijd kleiner dan je denkt. Het werd dus laat. Gelukkig kun je op een eiland de dag erna wat uitwaaien, en gaat de boot pas om 16:45 weer terug naar de vaste wal.

De weblog hype

Het schijnt een hype te zijn, het bijhouden van een weblog. Als echte internetman kan ik dan natuurlijk niet achterblijven. Niet alleen heb ik een eigen website, ik werk ook nog eens bij een internet bedrijf. Weliswaar als jurist, maar goed, dat mag de pret niet drukken. Het idee was trouwens eigenlijk geboren doordat E. en ik een lange reis gaan maken, en we het leuk vinden om nu alvast over de voorbereidingen te schrijven. Dat doen we voorlopig op het wereldopreis weblog. En hier schrijf ik dan over "mijn eigen dingetjes".

Of het iemand interesseert? Geen idee. Doet er ook niet toe. Ik doe dit omdat het me leuk lijkt. En als ik het niet meer leuk vind, hou ik er ook zo weer mee op. De “comments” optie is uitgezet. Het is tenslotte mijn weblog, dus het zijn mijn teksten. Als iemand toch wil reageren, stuur me dan maar een mail. Wie weet, komt er een antwoord.