Ruim een jaar geleden kocht ik een iPod. Zo ongeveer het mooiste dat een mens digitaal kan overkomen. Verder bezoek ik uiteraard regelmatig de website van Apple om me te verlustigen aan al het moois dat daar te koop is. De nieuwste iMac heb ik een aantal keer bijna besteld. Heeft natuurlijk weinig zin - en ik doe het dus ook niet - omdat we medio volgend jaar op reis gaan. Met de iBook redden we het voorlopig prima.
Maar goed.
Tussen de goedbedoelde of commercieel handige kerstwensen zit deze week een mail van Apple. Onder de welluidende titel "De perfecte combinatie" wordt mij aangeraden een iMac aan te schaffen. Handig in combinatie met de iPod, aldus Apple.
"Goh, wat attent van ze", bedenk ik aanvankelijk in al mijn onschuld.
Maar zo onschuldig is het natuurlijk niet. Apple weet precies wanneer ik de website bezoek, welke pagina's ik precies bekijk, hoe lang ik dat doe, of ik de aan mij gezonden mail open of niet, enzovoorts. Als je er goed over nadenkt, is dat best eng. Zeker in de wetenschap dat vanaf 1 januari a.s. de Wet Vorderen Gegevens in werking treedt. Vanaf die datum kan alle informatie die ergens wordt opgeslagen, door Justitie worden opgeëist. Bijvoorbeeld informatie over TV programma's die via internet worden uitgezonden. IPTV stelt providers namelijk in staat om precies bij te houden wie naar welke programma's kijkt en hoe lang. Handig om de reclameblokken daarop af te stemmen, maar ook handig voor justitie, die deze gegevens straks mag opvragen.
En of het allemaal nog niet genoeg is, heeft het Europees Parlement onlangs ingestemd met het principe van de bewaarplicht: providers worden straks ook verplicht een schat aan gegevens over hun klanten gedurende lange tijd te bewaren. Gegevens die over het algemeen nu nog niet bewaard worden.
Tijdens de donkere dagen voor kerst doen we graag vroeg de gordijnen dicht. Maar dat kan alleen nog analoog, in de digitale wonderwereld kijken overheid en adverteerders graag mee. Een sombere gedachte, zelfs als je niets te verbergen hebt.
