Over de Panini lunchroom op de Amstelveenseweg zijn op Iens gemengde commentaren te lezen. De werkelijkheid is mooier. Althans, in mijn geval. Want de volgens velen meestal gestresste Italiaanse eigenaar behandelt mij altijd met alle égards. Geen idee waar ik het aan verdiend heb, want zo vaak kom ik er niet. Misschien het gebrekkige Italiaans dat ik mij zo nu en dan weet te herinneren. In elk geval is een bezoekje altijd goed voor vertier. Vanmiddag begint het al bij het op slot zetten van de fiets. Een verliefd stel dartelt naar buiten. Ze zijn, zo maak ik op uit de wijze waarop ze afscheid nemen, wel getrouwd, maar niet met elkaar. Ik vermoed dat ze nu ieder voor zich naar hun eigen gezin gaan om de kerstdagen door te brengen. "Niet of nooit geweest", zongen de Acda's jaren geleden al.
Binnen is het rustig. Ik hang mijn jas over de stoel, maar dat is niet de bedoeling, deze wordt onmiddellijk naar een daarvoor bestemd haakje verplaatst. Alfredo neemt de tijd om de bestelling op te nemen en leunt amicaal op mijn schouder. Het mag dit keer in tweeën. Eerst iets drinken, dan pas de broodjes. We hebben geluk, want is al bijna half 3, en dan gooit Alfredo de tent meestal dicht. Zo ook vandaag. Als wij net aan het broodje zijn begonnen, wil een meisje bij het raam "nog een keer hetzelfde". Alfredo is er niet van gediend. Onmiddellijk klapt hij het bordje "gesloten" voor de deur en worden de lampjes van de kerstverlichting bij het raam uitgedraaid. Maar voor mij alle tijd. Hij komt nog even informeren of alles "buono" was. Even later bij het afrekenen krijg ik zelfs - op z'n Italiaans - een stevige hand.
"Buon Natale. A la prossima!"
Je hoeft niet naar La Bella Italia om je soms een klein beetje mediterraan te voelen.
