In mijn auto, waar ik soms in rijd, zit een automatisch ventilatiesysteem. Met behulp van slimme techniek rekent het apparaat zelf uit of de lucht in de cabine is vervuild, of de blower extra moet blazen, enzovoorts. Sinds een maand of drie gebeurt er echter iets irritants: telkens ongeveer een minuut na het starten van de motor besluit het systeem in de allerhoogste stand te schakelen, en wordt warme lucht op hoge snelheid de cabine in geblazen. Meestal lukt het om met een snelle draai aan de airco knop de stand weer goed te krijgen, maar een enkele keer ben ik al halverwege de Ring A10 voordat het systeem eindelijk weer doet wat ik wil.
Vanmorgen maar eens even naar de garage gegaan om dit te laten onderzoeken. Ik moest er toch heen, want er brandde ook al een tijdje een lampje dat ik niet kon thuisbrengen. De meneer bij de balie had aandachtig naar mijn verhaal geluisterd en verzekerde me dat het allemaal in orde gemaakt zou worden. Ik kon erop wachten. Dat deed ik. Samen met een krant en een plastic beker garage-automaten koffie nestelde ik mij in de wachtruimte. Ik had zo het idee dat het wel even kon gaan duren. Ik had de koffie echter nog niet op en was nog steeds op de voorpagina van de krant, toen een monteur zich meldde.
"Bent u die meneer van de verwarming?"
Dat leek een bemoedigende opening, maar ergens voelde ik me er niet gerust op.
"Denkt u dit jaar nog met de auto naar Zwitserland te gaan?"
Deze wending in het gesprek had ik niet verwacht. Geen idee waar de man heen wilde, maar dat was een kwestie van afwachten.
"Uw autobaanvignet 2005 zit voor een van de sensoren van het automatisch systeem. Het denkt elke keer bij het starten vermoedelijk dat het buiten nogal mistig is..."
De meneer bij de balie keek mij geamuseerd aan. Laat ik maar niet meer vragen naar dat lampje, dacht ik nog, maar de monteur was me voor.
"U vraagt zich vast nog af over dat lampje.. nou, dat was gewoon de waarschuwing voor een kapot stadslicht, hebben we ook gelijk even voor u vervangen."
