Om er bij te horen, moet je tegenwoordig een beetje hip gekleed gaan. Strak is het motto. Met van die nep voetbalschoenen eronder, en natuurlijk zo’n vestje over het al even strakke shirt. Een tijdje geleden besloot ik dat ik beslist ook zo’n outfit nodig had. Vol goede moed begaf ik mij dan ook op een regenachtige zaterdagmiddag naar een zaak waar je dergelijke kleding kunt kopen. Bij binnenkomst was het wat donker, maar aan de muziek te horen, zat ik goed. De verkoper monsterde mij met een geamuseerde blik. Een beginner, zag je hem denken. Met geroutineerde handigheid kreeg ik het ene na het andere outfitje aangereikt in het kleedhokje. Behalve mijn ondergoed, moest alles zo ongeveer wel worden vervangen. Maar gelukkig valt er nog wel wat te kiezen. Je hebt hip en hip. Fel groen dus niet, maar zwart leek me wel ok. Twee soorten vestjes, van die super coole schoenen uiteraard, en ook nog maar een nieuwe spijkerbroek met flitsende snit. Een uur later en vele euros lichter verliet ik tevreden het pand.
Enkele dagen later was de tijd gekomen om de nieuwe outfit op de zaak te showen. Je mag elke dag aantrekken wat je wilt, maar de vrijdag leek mij een goed moment. Zo vlak voor het weekend is iedereen toch wat meer vergevingsgezind dan op de maandag, zal ik maar zeggen. De schoenen liepen verrassend lekker, maar de broek leek me toch wel wat aan de strakke kant. Niet zeuren, wie mooi wil zijn, moet pijn lijden, zo had ik altijd begrepen uit de bladen die vrouwen daarvoor lezen. Dus hup, buik in.
Een vrouwelijke collega keek me lichtelijk verwonderd aan bij binnenkomst.
“Zo, wat ben jij hip!”, had ik als opening verwacht.
Het liep anders.
"Zeg, jij was toch flink aan het hardlopen de laatste tijd?"
Dat was helemaal waar, maar sommige dingen gaan nou eenmaal niet zo snel als je zou willen dat ze gaan.
"Enne, vestjes zijn alweer uit hoor," voegde ze er nog met een knipoog aan toe.
