Wereld in woord

Zoals u wellicht bekend, heb ik al een tijdlang een nieuw webadres voor dit weblog, maar omwille van de zoekmachines (Blogger is van Google, dus berichten hier worden sneller gevonden) heb ik dit webadres toch nog een tijdje simultaan bijgehouden. Maar dat is eigenlijk een beetje van de zotte, dus het is nu gedaan.

Kortom, voor "Quo Vadis?" gaat u naar het volgende adres:

wereldinwoord.com

De redactie

5 mei

Lees hier mijn bescheiden bijdrage aan het bevrijdingsdag debat. Het lijkt in eerste instantie over iets heel anders te gaan, maar de link wordt vanzelf wel duidelijk.

Lunch

Dit mooie weer heeft een aantal voordelen. Bijvoorbeeld dat je je lunch buiten in een park kunt verorberen, onderwijl kijkend naar al het moois dat voorbij komt. Met dat doel was ik dan ook op een fijn bankje in het Wertheimpark gaan zitten. Het was net niet te druk. Het uitzicht prettig. Veel blote benen. Ik besloot lekker lang over mijn broodje te doen.

Op dat moment werd mijn aandacht getrokken door een man. Hij hinkte wat moeilijk en liep vanaf de ingang dwars over het gras in mijn richting. Naarmate hij dichterbij kwam, begreep ik waarom hij mij was opgevallen. Hij had nogal veel kleren aan. Lange, vale jas, slobberige broek en van die hoge schoenen. In zijn rechterhand hield hij iets vast dat hij half onder zijn jas had verborgen. Ik zag nu dat het een zwerver moest zijn, al zag zijn gezicht er nog redelijk netjes uit.

Even dacht ik dat hij naast me wilde zitten, maar dat was niet het geval. De man schoot vlak langs me heen de bosjes in. Omdat ik wilde weten wat daar te doen was, draaide ik me even om. Nog net zag ik hoe hij iets voorbij de eerste de beste struik door zijn knieën zakte terwijl hij tegelijkertijd met een handige beweging zijn broek liet zakken. Toch nog tot mijn verbazing bleek het “unidentified object” een wc rol te zijn.

Het leek mij beter de verdere gang van zaken niet af te wachten.

Bezet (2)

Na afloop van een niet al te geweldige Koninginnedag (het was het allemaal “net niet”) kan een Chinees er ook nog wel bij. Niet bepaald onze voorkeur, maar er is grote behoefte aan een vette hap. Bovendien is het idee om even rustig te zitten. Nou, dat hadden we mooi gedacht. Het is dan weliswaar nog geen zes uur, maar al behoorlijk druk binnen. Je zou het bijna vol kunnen noemen.

Tsja. Nederland gaat om zes uur aan tafel. Dat vergeet je wel eens.

Gelukkig is er voor ons nog een tafel beschikbaar en de omloopsnelheid is hoog. Nadat we op Amerikaans vlotte wijze zijn bediend, leunen we zo’n drie kwartier later tevreden achterover. Juist op het moment dat ik wil betalen stoppen maar liefst drie touringcars voor de deur. De deuren gaan open en binnen de kortste keren staan er zo’n 120 Chinezen voor de ingang. Ze gaan echter niet meteen aan tafel. In plaats daarvan vormt zich een lange rij, die vlak bij de bus begint en ergens verderop in het restaurant eindigt.

Als we ons naar buiten wurmen, begrijpen we het. Het zijn allemaal vrouwen, en ze staan in de rij voor de wc. Nou, dat kan nog wel even duren, want daarvan zijn er maar twee in dit etablissement, zo hadden wij al eerder ontdekt. Maar zo te zien, zijn ze van plan geduldig op hun beurt te wachten. Zijn die Chinezen toch beter opgevoed dan wij Nederlanders. Uit onderzoek is namelijk gebleken dat de helft van de (provinciale) bezoekers van Koninginnedag in Amsterdam in het wild plast. Zouden ze alle Chinese bezoekers daarbij ook ondervraagd hebben?

We waren in elk geval opgelucht dat we al geweest waren.

Bezet

Toen ik gisteravond naar huis fietste, zag ik ze weer. Van die wit gekalkte vierkante vakken op de stoep, met in het midden daarvan in grote blokkletters de tekst: BEZET. Verder niets of niemand te zien. Elk jaar vraag ik me weer af wat mensen toch bezielt. Nou ja, ik heb natuurlijk wel een idee, maar ik zou er zelf niet over piekeren om zoiets te doen.

Er was er één op de Blauwbrug, tegenover de Stopera. Twee toeristen (althans, twee Engels sprekende mensen met een Capitool gids van Amsterdam in de hand) stonden er in kennelijke verwondering naar te kijken. Zouden ze de tekst kunnen lezen? Zouden ze weten dat het straks Koninginnedag is? Wij Nederlanders weten natuurlijk heel goed waar het over gaat. Tijdens de vrijmarkt gaat iemand hier zijn waar aanprijzen, en die iemand vindt dat anderen niet op dat plekje mogen gaan staan. Als je dat toch doet.. ja wat dan eigenlijk? Zouden er in alle vroegte opstootjes plaatsvinden doordat mensen de bezette plaatsen inpikken voordat de bezetter zelf is gearriveerd?

Als ik een in Amsterdam wonende Duitser was, zou ik ook zo'n vak claimen.
"Hier werden fahrräder verkauft"
Dat is eigenlijk helemaal niet leuk.
Maar ja, dat krijg je ervan.

Anonieme getuige

De advocaten in de zaak Holleeder beklagen zich erover dat ze geen toegang krijgen tot de volledige verklaring die de anonieme getuigen hebben afgelegd. In plaats daarvan zijn ze verontwaardigd, en sommigen verlaten zelfs voortijdig het verhoor. Een eerlijk proces zou niet worden gewaarborgd.

Misschien is dat zo. Maar iedereen die La Piovra heeft gezien, weet wel beter. De geweldige Italiaanse serie uit de jaren ‘80 over de mafia. Had je na het bekijken van The Godfather wellicht nog een romantisch beeld, na het zien van La Piovra weet je wel beter. De harde, rauwe werkelijkheid is nietsontziend. Getuigen worden zonder pardon opgeruimd, tot in de gevangenis aan toe. Ik denk dat de rechter-commissaris in Amsterdam die serie nog eens goed heeft bekeken voordat hij zijn strategie bepaalde. Zal mij niet gebeuren, zal hij hebben gedacht.

Toch werd vorige week donderdag een Amsterdamse cafébaas omgelegd, en uitgerekend morgen zal de laatste overgebleven getuige geen verklaring afleggen. Zou het dan toch…

Wat is waar? (3)

Toch nog één keer over 11 september. Anderen confronteren met feiten over die gebeurtenis blijkt op veel weerstand te stuiten. Men reageert over het algemeen afwijzend en emotioneel. Waarom, zo vraag ik me af?

Mensen willen het vermoedelijk niet geloven omdat het in strijd is met alles wat ze (denken te) weten. Er waren toch een paar zekerheden? De regering heeft het beste met je voor, de media is onafhankelijk en je bent een vrij mens. Maar op het moment dat de waarheid van 9/11 tot je doordringt, wordt dat wereldbeeld verstoord. En dat willen we niet.

Het is dan wel zo makkelijk om te doen of het is gegaan zoals de regering Bush ons voorhoudt, een lekker wijntje in te schenken en naar Milan-Barcelona te kijken. Mooie wedstrijd, maar het zit me toch niet lekker. We kunnen immers met alle informatie die beschikbaar is niet meer zeggen: ik wist er niks van.

Dus nog 1 keer, op het gevaar af dat ik op een dominee begin te lijken: doe uzelf een plezier en bekijk deze documentaire in zijn geheel. Oordeel daarna.

Zondag in het park

Het wil maar geen lente worden, maar tweede paasdag lijkt het er dan toch ineens op. Prachtige blauwe lucht. Buiten is het fris, maar het jack kan open. We wandelen naar het Vondelpark, je moet toch wat, tenslotte, op zo’n dag. Er zijn er meer op dat idee gekomen, zo blijkt na aankomst, maar om de een of andere reden kan ik er vandaag goed tegen.

Even overwogen we het Rijksmuseum, eigenlijk een must in het Rembrandt jaar. Zeker nu er een -naar men zegt- zeer aan te bevelen “Jeroen Krabbé audiotoer” kan worden gemaakt. Hij schijnt je de schilderijen zowat in te zuigen. Doen we later dit jaar. Met Pasen vast geen goed idee.

De halve stad lijkt wel te zijn neergestreken in het park. Naarmate de centrum ingang nadert, wordt het steeds drukker. Maar de frisheid van vandaag geeft het iets luchtigs. Bij het theehuis strijken we neer. Het tafeltje staat precies uit de wind, de jassen kunnen uit. Een meisje aan het tafeltje achter ons beklaagt zich bij twee mannen over haar vriendje. Hij is weer eens niet op komen dagen. Ze kookt van binnen en heeft het helemaal met hem gehad. De twee mannen aan haar tafeltje brommen zo nu en dan instemmend. Zouden wij nooit doen, hoor je ze denken.

Langzaam slurp ik aan het schuim van mijn cappuccino. Ik kijk om mij heen. Hier en daar schiet een stuntelende skater door de bocht. Een op de vier hardlopers heeft geheel volgens de etiquette een iPod om de arm gebonden. Vandaag hoef ik niet te hollen. In mijn ogen schijnt de zon. Geluk is soms heel eenvoudig.

Het Nu

De mens heeft op elk moment in zijn leven drie keuzes. Altijd. Elke seconde weer. Je kunt je ofwel onttrekken aan een situatie, ofwel actie ondernemen, ofwel je erbij neerleggen. Dat klinkt simpel en dat is het ook.

Deze week moest ik vroeg in de ochtend naar Oosterbeek. Volgens de routeplanner bedroeg de reistijd een uur. Omdat de cursus die ik ging volgen rond 9 uur begon, vertrok ik om kwart voor 8 uit Amsterdam. Ruim op tijd, zou je zeggen. Aanvankelijk ging het ook goed. Op de ring A10 was het relatief rustig (dat wil zeggen, ik stond niet stil), en vrij soepel bereikte ik de A1. Met een gangetje van rond de 110 zoefde ik oostwaarts. Met genoegen bekeek ik de andere kant van de snelweg. Het stond volledig vast richting Amsterdam. Met enige weemoed dacht ik aan de tijd dat ik nog in Amersfoort woonde, en mij 's ochtends in allerlei bochten wrong om die file te vermijden. Maar al gauw werd ik uit mijn dagdroom weggerukt door de harde werkelijkheid. Bij het knooppunt Eemnes belandde ik in een file. Een snelle scan bij de verkeersinfo via de mobiele telefoon leerde dat mij 6 kilometer file te wachten stond. Richting Amersfoort.

Goed.

De eerste paar minuten voel ik me wat ongemakkelijk. Een tijdlang zit er geen beweging in. Onrustig kijk ik op de klok. Het schiet niet op zo, straks kom ik nog te laat. Ik moet invoegen van 3 naar 2 banen, en de bestuurder links van mij geeft geen ruimte. Bijna druk ik op de toeter, maar ineens herinner ik mij de wijze les uit het boek dat ik het vorig weekend heb gelezen. Drie keuzes. Meer is het niet. Onmiddellijk leg ik mij bij de situatie neer. Opwinden heeft geen zin. Geamuseerd kijk ik om mij heen. In de linkerbaan naast mij zie ik gestresste koppen, bestuurders die telkens zenuwchtig gas geven en meteen weer remmen. Ik voel het leer van het stuur met mijn handen. Rechts van de weg zie ik koeien in een weiland grazen. De bomen zijn nog kaal, vol verwachting hunkerend naar de lente. In de verte torent de spits van de Lange Jan hoog boven zijn omgeving uit.

Niets is mooier dan het Nu.

Wat is waar? (2)

Toevallig of niet, ook een bekend Nederlands weblog besteedt deze maand uitgebreid aandacht aan 9-11. Alles in het Nederlands uitgelegd, maar met vele links naar veel authentiek materiaal, onder andere op de Amerikaanse televisie uitgezonden live beelden die later nooit meer werden uitgezonden. Er blijkt een groot aantal zwakke punten te zitten in de officiële lezing van de gebeurtenissen, zoals:

• Het feit dat de wijze waarop de drie WTC gebouwen instorten inconsistent is met de officiele verklaring
• Het feit dat er op de Pentagon crashsite geen aanwijzingen zijn terug te vinden dat er daadwerkelijk een Boeing invloog (zie ook Pentagon Research)
• Het feit dat er op de Shanksville Pennsylvania crashsite geen aanwijzingen zijn terug te vinden dat er daadwerkelijk een Boeing neerstortte
• De verspreking van de eigenaar van het WTC, die toegeeft dat gebouw WTC7 moedwillig is opgeblazen (wist u dat er 3 WTC torens zijn ingestort die dag?)
• Het feit dat 7 van de 19 kapers nog in leven blijken te zijn
• De totale, schijnbaar moedwillige ontregeling van de luchtverdediging zodat de vliegtuigen ongestoord hun gang konden gaan

Andere sites met veel materiaal en links naar originele nieuwsbronnen zijn bijvoorbeeld 911review en reopen911. Maar er zijn er nog vele andere.

De uitdaging is om al het materiaal dat via deze sites toegankelijk wordt gemaakt zo neutraal mogelijk te lezen. Dat is moeilijk, omdat bijna iedereen zijn oordeel over de gebeurtenissen al volledig heeft gevormd.

Ik zal er verder over ophouden, u bent vast intelligent genoeg uw eigen oordeel te vellen.

Wat is waar?

Rondom 1 april is het altijd oppassen geblazen. Voor je het weet, trap je in een of andere flauwe grap. Zo ontving ik een e-mail van SNP reizen met het aanbod om voor 15 euro een 3-daagse reis te maken naar Molvanië. Heel even was ik in de war, want het woord "Molvanie" bleek erg veel hits te genereren op Google. Dat bleek te komen doordat iemand er een boek over heeft geschreven, een reisgids van een niet bestaand land. Een mooie grap dus. Als je met halve aandacht zo'n berichtje tot je neemt, trap je er in voordat je het weet.

Afgelopen weekend ontving ik weer eens mail over 9-11. De terroristische aanslagen op de USA. Geen 1 april grap. Maar wat is waar en wat niet? Ik had me daar al eens eerder in verdiept, en het blijft fascinerend. Neem bijvoorbeeld het Pentagon. Als je nog eens goed kijkt naar al het materiaal dat vlak na de inslag is gemaakt (foto's, filmbeelden), dan kun je in alle nuchterheid maar tot één conclusie komen: dat kan nooit een vliegtuig zijn geweest. En als het geen vliegtuig was, waarom wordt dat dan officieel volgehouden?

Oordeel zelf, en bekijk de film "Loose Change" (via Google Video).

Of bekijk het vele materiaal dat beschikbaar is via deze overzichtspagina. Als je er in alle nuchterheid naar kijkt, dan klopt de officiële lezing niet. Maar de Amerikaanse regering is natuurlijk niet te vertrouwen, dat wisten we allang en is ook vandaag weer gebleken. Vermoedelijk zullen we de hele waarheid nooit te weten komen. Wie Kennedy heeft vermoord, is tenslotte ook nog steeds niet opgehelderd.

Zomaar in Amsterdam

Huis te Vraag is een gesloten begraafplaats midden in een Amsterdamse woonwijk. Deze plek was vanaf 1891 een particuliere protestantse begraafplaats. In totaal zijn er 12.000 doden begraven. In 1962 was de begraafplaats vol.

De begraafplaats ligt er vredig bij, op deze eerste april. Een kleine oase, zomaar in Amsterdam-Zuid. Maar ik moet me haasten, want het is bijna 5 uur en dan gaat het hek dicht. Nog snel een paar foto's in de prille voorjaarszon.

Werkmannen

In mijn straat zijn onlangs de lantaarnpalen vervangen door nieuwe. Met als gevolg dat er gedurende enkele weken grote gaten in de stoep zaten. De verwijderde stoeptegels keurig in stapels ernaast. Waarom het vervolgens een paar weken moest duren voordat de tegels weer werden teruggelegd, wil ik nog even in het midden laten. Het was weliswaar lastig (je wilt tenslotte niet in zo'n gat vallen), maar je kon tenminste normaal wakker worden zonder door werklui te worden gestoord. Zo niet vanmorgen. De stoep werd weer in oude staat teruggebracht.

Het was een gebeurtenis die niet te missen viel.

Dat soort werk start namelijk altijd vroeg in de ochtend. Ik heb nooit begrepen waarom het nodig is om vanaf 7 uur te beginnen met het makan van lawaai. Dat kan toch ook later op de dag als mensen zoals ik niet thuis zijn? Dergelijke ochtenden verlopen volgens een vast stramien. Eerst hoor je dat er een busje in de straat wordt geparkeerd. De schuifdeuren gaan zeker tien keer open en dicht. Steeds met brute kracht. Vervolgens wordt er flink naar elkaar geschreeuwd. Instructies, vermoed ik. Wat volgt, is een pandemonium van lawaai. Tegels die worden gestapeld, geklop van hamers en ander metaalachtig werktuig. Intussen wordt er luidkeels gecommuniceerd. Dat gaat zo een tijdje door, tot een uur of 8. Dan is het van het ene op het andere moment weer stil.

Even later kijk ik uit het raam. Er is niets te zien. Niet alleen niets in de zin van: geen werkmannen, maar ook: geen vorderingen. De stoep ziet er nog precies zo uit als gisteren. Ook als ik een uurtje later de deur achter me dichttrek, is er van de werkmannen geen spoor te bekennen.

En nu maar hopen dat ze het karwei later vandaag alsnog afmaken. Al moet je niet vreemd opkijken wanneer ze dat pas morgenochtend doen. In alle vroegte.

Uit Liefde

Wat een schok. Zaterdagavond horen we op het nieuws dat Joop Admiraal is overleden. Minder dan 24 uur daarvoor, in theater Bellevue, zagen we hem nog schitteren op het toneel in "Uit Liefde", een mooi stuk met ook Olga Zuiderhoek en Kees Hulst. Achteraf is dat dus zijn allerlaatste optreden geweest. Gelukkig hebben we hard geklapt. Het was prachtig.

Het is maar goed dat je niet van tevoren weet wanneer je gaat.

We hebben zoiets eerder meegemaakt. Enkele uren voor de eerste voorstelling van de theatermarathon "De Vergrijzing" van Freek de Jonge overleed plotseling Bram Vermeulen. Freek stond er indrukwekkend bij stil. Later die avond, in de bar van het Compagnietheater, signeerde hij een door hemzelf geschreven boek met "Voor Bram".

Ook uit liefde, dat kan niet anders.

De brug

De brug over de Schinkel gaat op de meest onverwachte momenten open. Ook tijdens het spitsuur. Met als gevolg grote opstoppingen in de omliggende straten. Voor veel automobilisten een grote ergernis, maar ik hou er wel van. Het zijn momenten van rust en reflectie, en op de fiets heb je er eigenlijk niet zo'n last van. Behalve dat je even niet verder kunt.

Wanneer de brug open gaat, komt de omgeving tot rust. Gedurende enkele minuten zit er niets anders op dan te onthaasten en om je heen te kijken. Je hoort zelfs de vogels fluiten. De schepen varen gemoedelijk door het smalle bruggat. Tergend langzaam, maar toch ook weer snel. Je kunt er zo op springen, als je zou willen.

Zodra het schip de brug heeft gepasseerd, ontstaat onrust. Motoren worden gestart. De brug zakt, de overzijde verschijnt in beeld. Het blijkt er een drukte van belang. Posities worden ingenomen voor het vertrek. Na de Schinkelbrug moet ik linksaf, langs het water. Dus sta ik alvast aan de verkeerde kant van de straat. Zodra de bomen omhoog gaan, schiet ik weg, over de stoep. Het moment van rust is voorbij.
Zo ben ik dan ook wel weer.